Izvodi iz prikaza knjiga
Radoslava Bratića
Prof. dr Ljubiša Jeremić: Zbirke Slika bez oca i Strah od zvona brzo su se i ubedljivo potvrdile kod svojih čitalaca i u književnoj kritici kao knjige koje sadrže sjajne pripovetke i, zapravo, zlatne stranice umetničke proze.
Prof. dr Jovan Delić: Pokretljiva i dinamička pripovjedačka pozicija usvojena je u prethodnim Bratićevim knjigama a naročito u knjizi Slika bez oca.
U Strahu od zvona Bratić posjeduje izuzetno bogatu leksiku u mnogim sferama života gdje je za očekivati da se snalaze samo posvećeni. Njegova mnoga nabrajanja... prave su stilske bravure koje otkrivaju i znalca jezika i poznavaoca svijeta koji nam dočarava.
Božo Koprivica: Slika bez oca ispričana je jezikom čudesne energije i lepote.
Dr Milisav Savić: Jedina i reklo bi se opsesivna tema Radoslava Bratića jeste njegova rodna Hercegovina. Iako duboko u tradiciji, Bratić je moderan pisac, moderniji nego što na prvi pogled izgleda. Na najboljim stranicama njegovo pripovedanje prelazi u čaroliju, u opsenarstvo prvorazredne književne važnosti.
Vida Ognjenović: Bratić je izvežbao ruku i postao vrhunski prozni pisac. On je uspeo da se oslobodi pritiska priče i terora forme, kojoj ne robuje. Bratić je učio od Gogolja i Borhesa. Sve što valja dogodilo se u Hercegovini, a ono što ne valja dešava se negde daleko od njegovog zavičaja.
Bratić na najbolji način pokazuje da literaturu ne čini citat, već način na koji je on upotrebljen. Odlično baratajući citatima, «preturajući» po literaturi i istoriji na postmodernistički način, pisac nam ne otkriva istine, već nas podseća na njihovu šarolikost.
Vojislav Lubarda: Nagrada koja nosi ime Meše Selimovića, ne samo velikog već i neponovljivog književnog stvaraoca na srpskom jeziku, dolazi u prave ruke, zaista zasluženo. Bratić nagradu zaslužuje iz dva razloga. Prvo, jer obnavlja najbolje tradicije srpske pripovedačke proze i, drugo, jer pripovetku obogaćuje dosad neslućenim sazvučjem srpskog jezika i jednom neuobičajenom, rekao bih modernom strukturom. Knjiga Strah od zvona je po svojoj kompoziciji i knjiga raskošnih priča ali i roman o jednom vremenu koje nas i sada ispunjava zebnjom u jednom kraju koji je stvoren za priču i od priče.
Marko Nedić: Bratićev prvi roman izgrađen je na bogatim slojevima narodnog pripovedanja, kletvi, mitoloških slika, bajki, datih jednim posve subjektivnim i individualizovanim proznim govorom. Bratićev junak u Sumnji u biografiju potvrđuje se kao moderni književni lik. U Strahu od zvona Bratić je postavio osnovu jake narativne tenzije i umetničke privlačnosti svoje nove knjige.
Živorad Stojković: Da sam dobio rukopis zbirke ovakvih pripovedaka kakav je Strah od zvona, postupio bih kao Aleksandar Tvardovski koji, kad posle desetak stranica, pročitanih ležeći, vidi da u rukama ima delo pravog pisca, ustaje, oblači se i nastavlja čitanje rukopisa sa osećanjem da prisustvuje izuzetno važnom događaju za književnost.
Prof. dr Vladislava Ribnikar: Sve se kod Bratića pokreće, preti, ustremljuje i napada... Večito u strahu i borbi protiv nedaća koje donosi surova klima, nemaština i bolest, zveri i ljudi, priroda i istorija.
Prof. dr Miloš Kovačević: I čitaoca i kritičara kod Bratića privlači, prije svega, dvoje: priča i način pričanja. Bratić uvijek ima priču, koja možda i ne bi bila tako prijemčiva da nije ispričana bogatim i stilski vrlo dotjeranim jezikom. Jezik Bratićev – od sintakse rečenice, preko vrlo slikovitih a brojnih stilskih figura – udružen s pričom gotovo da čitaoca i ne može ostaviti ravnodušnim. Taj jezik se pri čitanju doživljava tako običnim da on upravo zbog te svoje običnosti izgleda vrlo neobičan.
Draško Ređep: U Šeherezadinom ljubavniku Bratić je napisao zavereničku knjigu kojom i te kako nudi saradnju svom budućem konkretnom čitaocu. Bratić temperamentno brani svoju razdešenost, svoju tajnu, svoje pričanje, i tu je, usuđujem se da primetim, bezmalo nenadmašan u svojoj književnoj generaciji.
Milan Vlajčić: Vrstan pripovedač izvorne hercegovačke čistote jezika i sluha za iskaze priprostog naroda, Bratić često svoje priče započinje jednostavno, poput, recimo, Matavulja, da bi potom u hroniku o ratnim i poratnim godinama uveo mitsko i čudesno.
Duško Novaković: Svest Bratićevih junaka oslobađa se svojih predrasuda i postaje angažovana. Uspostavlja novi tip biografije. I opet sumnja, opet razaranje.
Snežana Brajović: Slika bez oca jedna je od najboljih zbirki kratkih priča objavljenih kod nas u poslednjih nekoliko godina.
Knjigom Strah od zvona Bratić je potvrdio da je jedan od najznačajnijih savremenih pripovedača.
Dragan Orlović: Čudesa koja su odavno u piscu i stvarnost koju je spoznao daruje nam, majstorski upredajući (domaći) književni jezik, u umetnost pripovedanja koja mu obezbeđuje osobito mesto u savremenoj srpskoj književnosti.
Čedomir Mirković: Ima kod Bratića nešto od nastasijevićevskog dara i sposobnosti da se jezik naseljava magijom, pesničkom imaginacijom, i da se magija izvlači iz jezika.
Nikolaj Timčenko: U Sumnji u biografiju dobili smo prozu koja je autentično tumačenje stvarnosti jednog tragičnog iskustva. Čarolija Bratićevog pričanja podjednako vodi čitaoca u visine zvezda i u dubine i mrak jama. Lepotom pripovedanja pisac zasenčuje strah od zla i od života kojim je ispunjen dečakov doživljaj sveta u ovoj od čarolije sazdanoj i čaroliji sličnoj knjizi.
Bratić zapravo čini ono što je jednom prilikom rekao Tarkovski: «Pisac je pozvan da potresa dušu, a ne da vaspitava poklonike!»
Prof. dr Jasmina Lukić: U svom prvom romanu, Bratić se predstavio kao već izgrađen prozni pisac, koji je, ovladavši potpuno tehnikom savremenog proznog izražavanja, uspeo da uobliči sopstven izraz...
Bratić u svom pripovedanju koristi i elemente fantastike, i elemente bajke, pa čak prepoznajemo i uticaj narodne poezije... I mislim da je ta složenost, zapravo taj filigranski rad, u prividno jednostavno pripovedanom tekstu ono što doprinosi vrednosti Slike bez oca.
Strah od zvona je zbirka priča u kojoj Radoslav Bratić, koristeći kao polazište vizuru deteta, otkriva strašnu lepotu življenja u svetu koji sebe razumeva i tumači magičnim šiframa.
Milica Jeftimijević Lilić: Kroz tri celine Bratić zapravo slika ženu kao žrtvu muške bahatosti i polaganja prava na život žene, bila ona nevesta, sestra ili supruga. (...) Tek, ne bi valjalo shvatiti da u Bratićevoj prozi svet pripada samo herojima i vrlim domaćinima. To je jedan bujan u čulno prijemčiv svet u kojem sve vri od protivurečnih strasti zato ga valja upiti u sebe kao živu i nepatvorenu realnost.
Prof. dr Mihajlo Pantić: Biš, mesto u kojem se, prema običaju uspostavljenom u zbirci Slika bez oca zbiva radnja i druge knjige pripovedaka Radoslava Bratića Strah od zvona, postaje izgleda novo mesto na imaginarnoj, mitskoj mapi moderne srpske književnosti. Leksički obilno, i ekspresivno, Bratić, često oslonjen na forme usmenog nasleđa, i sa naglašenim insistiranjem na egzorcističkoj i magičnoj moći jezika, pripoveda svoje lirske patinizirane, pokadšto melanholične i usporene, ponekad humorne i vrcave, a uvek mitski i biblijski osenčene priče o detinjstvu, kao o «izgubljenom raju».
Prof. dr Miroljub Joković: Istorija, mit, predanja, folklorni nanosi, jesu onaj «krajolik» svesti u kojem se Bratićev narator kreće... Savremena srpska književnost ima više zaštitnih znakova, Radoslav Bratić je, bez sumnje, jedan od njih.
Đorđe Pisarev: Knjiga Strah od zvona dobila je 39 glasova članova velikoj jugoslovenskog književnog žirija za nagradu «Meša Selimović», u kojem je ove godine učestvovao 81 književni kritičar, teoretičar i hroničar.
Božidar Milidragović: Ono što je u Bratićevom romanu izvanredno – jeste humor. Nenametljiv, naivan kao kod pravog umetnika, mekan poput pamuka, a oštar poput noža (Sumnja u biografiju).
Slika bez oca je najupečatljivija knjiga pripovedaka objavljena u 1985. godini.
Prof. dr Miloš Petrović: Junaci pripovedaka Radoslava Bratića smešteni su u hercegovačko selo Biš. To su mali ljudi velike duše i svetloga uma. Takmičenje poetičnosti i brutalne stvarnosti okosnica je Bratićevog Straha od zvona.
Prof. dr Velimir Visković: Postupak koji koristi Bratić je nov. Nisam primijetio, bar u savremenoj srpskoj prozi, da neko na takav način gradi svoje novele.
U Slici bez oca Bratić je napravio jednu vrlo zanimljivu stvar: on neprekidno kombinuje jedan glas s drugim, orkestracijom tih pripovjedačkih glasova postiže zanimljive efekte u ovim novelama. Taj se postupak može prilično precizno formalno opisati: kao jedan vrlo zanimljiv slučaj funkcionalnog preplitanja pripovjedačkih glasova.
Božidar Zejak: Bratićeva zbirka Slika bez oca donosi jedan oformljeni i dograđeni svet koji je transponovan jezikom čudesne svežine i snage.
Prof. dr Miroslav Egerić: Bratić je odista napisao uzbudljivu knjigu proze (Slika bez oca) snažnu, jednu od onih koji postaju dalji zadatak duha, načelo kreativnog merenja, snage i odgovornosti.
Budimir Dubak: Bratić pripada onoj generaciji pisaca koja polazeći od lokalnog miljea i kolorita (Hercegovina) i posmatrajući taj svijet iz perspektive djetinjstva i svih mogućih čovjekovih strahova stvorio literaturu koja ubjedljivo svjedoči o jednom univerzalnom stanju ljudske strepnje, kako bi to kazao Kjerkegor.
Savo Vučić: Na osnovu dosada objavljenih Bratićevih knjiga, posebno na osnovu knjige priča Slika bez oca, jasno je da je on istinski umjetnik književne riječi, osobeni pjesnik začudnih šagalovskih proznih slika... Te čudovišne prozne slike su sa granice realnog i irealnog, opore jave i sna, stvarnog i nestvarnog.
Milivoj Srebro: Bratićev izvršni jezik... s nepatvorenim impulsima izvorne narativne energije deluje pitoreskno i osvežavajuće.
Vesna Roganović: O pripovedačkoj «pupčanoj vrpci» s tradicijom svedoči i Bratićev folk-modernistički postupak: emotivna tačka viđenja «dječaka koji je za sve bio kriv». I koriguje se, ne, kako bi Helderlin rekao, razumom koji obuzdava zanos kad «padne u visine» (i dubine)», već humorom.
Miroslav Toholj: Ako bi pripovjedač do kraja ispoštovao formu, zaslijepio bi ga sjaj jezika i imaginacije koje naviru. Ako bi se posvetio ovom drugom, izgubio bi uvjerenje da njegov posao ima neku svrhu. Taj problem je kod Bratića mudro riješen... upadicama ili komentarima.
Slobodanka Glišić: Autor Smrti spasitelja je uspeo da sublimira ono što je nekakav autobiografski materijal u poruku o opštoj usamljenosti, nemogućnosti ostvarenja suštinskog ljudskog odnosa i nemogućnosti da se u tom smislu bilo šta izmeni.
Vuk Krnjević: Bratić nije pisac koji čitaoca ubeđuje. On mu daje mogućnost da sam dograđuje (Sumnja u biografiju). Čudesna jezička kreacija jednog ruralnog doživljaja svijeta koji je istovremeno lirski mekan, dječački drzak i spisateljski rafiniran (Slika bez oca).
Prof. dr Radivoje Mikić: Bratićev roman Smrt spasitelja pokazuje raznovrsnost formi. Zlo koje dolazi od vlasti pokazuje se na onim slikama koje potiču iz velikih dubina opšteg pamćenja (Slika bez oca).
Saša Hadži Tančić: Iznad empirijske logike u romanu Smrt spasitelja uvek stoji poetska logika dinamičke i slobodne sinteze. Junaci Bratićevih pripovedaka gotovo da i ne žive izvan svog straha od sveta koji ih okružuje i ugrožava (Strah od zvona).
Predrag Dragić Kijuk: Bratićeva proza, preneto na plan metaforičnosti, stalno pretpostavlja racionalnom biću spoznaju o Strahu i ukazuje da iracionalnost podsvesti čini stalni napor da traganje za univerzumom jednači sa tajnom smrti. Detinjstvo, kao fakat, noseći je gnoseološki sloj bića i pisac je ceo roman gradio na tome principu, preinačavajući fenomen sećanja u znakove simbola (Smrt spasitelja).
Vasa Pavković: Bratić u Strahu od zvona spretno vodi naraciju, nadovezuje aluzivne dijaloge, da bi iznenadnim obrtom zaključne scene poentirao pripovedanjem.
Milosav Đalić: Čitalac koji zna Bratića kao rasnog pripovedača iz prethodnih knjiga, uživaće ponovo u dobro prepoznatljivoj prozi u kojoj dominira jezik i jezičko umeće, jedne od najboljih odlika ovog darovitog pisca.
Milosav Mirković: Bratić majstorski piše svoju rečenicu, rečima se služi kao vajar glinom... Tamo gde bi drugi «zaplakali», Bratić se blago smeška ali i podsmeva. Pisac čudesnih «kutova», pesnik «urezanih istina», zanovetan i nadahnut, sa majstorskim obiljem, koje realijama dodaje teme fantastike (Strah od zvona).
Josip Osti: Slika bez oca je knjiga o vlasti i smrti... Bratić je u njoj neprestano u potrazi za izgubljenim zavičajem i djetinjstvom, ma kako ono bilo tegobno.
Predrag Protić: Kod Bratića je skepsa najjače izražena i naglašena. Smrt spasitelja je pisan brižljivo, promišljeno i razmišljeno, dobar deo njegovih vrednosti je upravo u lepoti načina kojim se priča priča, u osećanju sklada i mere koja je uvek sačuvana. Bratićeva knjiga, jednom reči, predstavlja ne samo uspešan start darovitog pripovedača nego i ohrabrenje i za pisca i za njegove čitaoce.
Žarko Rošulj: Humoran i nezlobiv kad priča o zlu, Bratić je uistinu sjajan pripovedač.
Tanja Kragujević; Bratić se sa pročišćenom i osnaženom zrelošću pripovedanja, približava formuli koja realističnost temelji na magiji fluidnog, ali dubinskog nasleđa, na novom poretku odnosa između demistifikovanog sveta sećanja i prošlosti ali i kreativnog zamaha jezika, kao i tajnom saglasju znamenja individualnog i opšteg, prošlog i univerzalnog.
Snežana Adamović: Pisac Radoslav Bratić nesumnjivo barata rečeničnim sklopom, formom pripovetke, i mi uočavamo bravurozne poteze ispisanog pera.
Dr Vasilije Radikić: Za razliku od pisaca koji su takođe literarno obrađivali detinjstvo, nalazeći u njemu – ma kako ono bilo surovo ili tužno – svetlost koja obasjava i nadsijava potonje godine, Bratić detinjstvo daje kao negativno iskustvo o životu.
Radmila Popović: Roman Sumnja u biografiju je djelo modernog senzibiliteta, postupka i forme. Sa pripovjedačkim darom koji posjeduje poput svojih zemljaka, sa izvanrednim smislom za detalj i nijansu, sa snažnom imaginacijom i raskošnim jezikom, Bratić je pripovjedač koji se s pažnjom čita i zaneseno «sluša».
Život koji je razrijeđen do nepodnošljivosti, nadomješten je izvanrednom sklonošću za priču, za ubjedljivo i sadržajno pripovijedanje i punjenje sadržajem koji opija dušu i zanosi misao.
Mirko Kovač: Mitski prostor Hercegovine Bratić otključava kao vlastitu kuću. Tu je samopouzdan, raspolaže bogatom leksikom i tajnovitim glasovima. Ima sopstveni jezik. On u isto vreme priča i sluša. Njega zapanji «veličina naivnosti» dok se tragičnom događaju podsmeva. Fantastično i stvarno spaja na neviđen način. U stanju je da ispriča sve što postoji i da opiše sve što vidi. Ponekad je melanholičan, ali češće duhovit. Snalažljiv je kad se nađe u ćorsokaku. Sve munjevito izokrene. Bratićeve priče su potresne, ali on sve čini da čitaocu olakša, pa se služi dosetkama i humorom. Patničko lice uvek je Dečak, taj koji će sav užas ispričati.
Milivoje Marković: Roman sumnja u biografiju ispisan je mudro i nadahnuto, pisac je u svemu ispunio svoj cilj.
Bratić u Strahu od zvona konsekventno pokazuje da je pisac izuzetnog pripovedačkog dara i temperamenta, pisac koji ima svoj jezik, svoj stil, svoj svet, svoja stanovišta sa kojih polazi, i uporišta na kojima zasniva svoj svet.
Hristo Georgijevski: Bratić istodobno traga za korenima bića junaka i korenima «priče». Sumnja u biografiju je roman koji se uspešno otima konvenciji, žanrovskoj svodljivosti.
Ljiljana Šop: Hercegovačku stvarnost Bratić prikazuje kroz mitska i književna čuda, gradeći od hercegovačkih misterija i legendi stvarnost koja povećava mističnu snagu priča, koncentrisane oko dve osnovne teme, strah od života i snaga narativnog umeća.
Dušan Puvačić: Smrt spasitelja ima prikrivenu logiku fantazmagorije i jedinstvenu atmosferu vizije čvrsto oslonjene na svet stvarnog.
Danica Andrejević: Traganje za složenošću života, iskustva i sumnja u poratne tokove sećanja i biografskih pričina osnovna je tema romana Sumnja u biografiju Radoslava Bratića, koji je izazvao interesovanje čitalačke publike i pobudio svojevrstan odziv književne kritike,
Jovan Pejčić: Poseban kvalitet Bratićeve knjige krije u jeziku kojim je napisana, u izboru reči, sintaksičkim rešenjima, u ritmici možda najviše (Smrt spasitelja).
Dragan Kolundžija: Bratić je ostavio svoj osunčani kamen i pobegao u reči.
Borislav Pekić: Bratić je u svojim pripovetkama sagradio vlastiti Čarobni breg koji se nalazi i u kamenitoj Hercegovini i na jednom od beogradskih brežuljaka.
Momir Vojvodić: Bratić je izabrao opojnu priču o prošlom i sadašnjem, hvatajući u junakovom doživljaju minuli i realni svijet umjetničkim objektivom.
Ratko Deletić: Sumnja u biografiju uvjerljivo govori o snazi talenta pisca, o istančanosti njegovog duha...
Milosav S. Pešić: Sumnja u biografiju, je, zapravo, roman o raspadanju.
Milenko Radović: Strah od zvona knjiga je izuzetne pripovedačke energije.
Marinko Arsić Ivkov: Pisac romana Smrt spasitelja pokazao se naročito zreo na jezičkom planu.
Mihailo Blečić: Nova knjiga Radoslava Bratića... sadrži sve vrline njegove ranije proze: višedimenzionalnu lepotu hercegovačkog govora, jezika kao sadržaja i smisla života, grotesknu čar tragike, neizbežno prisustvo mita i legende, maštodarje kao usud i izbavljenje, stvarno kao fantastično...
Prof. dr Mladen Šukalo: Što se tiče priča «hercegovačkog ciklusa», one načinom pripovijedanja djelimično poništavaju vremensku distancu, što ne znači da su izmještene iz istorijskog vremena.
Prof. dr Sava Ćeklić: Svježi folklor i odabrani jezik i stil održani u svih petnaest pripovjedaka Slike bez oca, a istočnohercegovački govor donio je ovoj zbirci bogatstvo leksike.
Zoran Radisavljević: I o svetskim klasicima, i o starijim srpskim piscima, kao što su Ivo Andrić, Miloš Crnjanski, Meša Selimović, Desanka Maksimović i Branko Ćopić, i o piscima kao što su Danilo Kiš i Borislav Pekić, koji su bili Bratićevi prisni prijatelji, i o svojom generacijskim drugovima Bratić u knjizi Pisac i dokument piše podjednako pronicljivo, s ljubavlju i poštovanjem.
Jelena Kosanović: Osim što očigledno reč o knjizi (Pisac i dokument) koja bi se mogla okarakterisati i kao knjiga pisca o piscima, priređivač Bratićevih tekstova izgovorenih na književnim večerima i tribinama, upućuje da ti tekstovi govore mnogo i o piscu samome, njegovoj poetici, stvaralačkom temperamentu, odnosu prema kulturi, celokupnom intelektualnom angažmanu poput dizanja glasa za odbranu umetničkih sloboda ali i nacionalnih kulturnih interesa.
Marinko Lolić: Kod Bratića je romantični element zamenjen suptilnom ironijom. Ovo delo je zbirka izuzetnih priča u kojima je svet i život ljudi hercegovačkog krša iskazan u snažnim segmentima.
Predrag Mandić: Književni kritičari iz Srbije, Crne Gore, Bosne i Hercegovine i Makedonije su među mnogobrojnim radovima izabrali dragocenu zbirku pripovedaka Radoslava Bratića Strah od zvona. Ovaj izuzetni pripovedač je u svom delu ispoljio duhovitost, osobeni jezik, zapanjujuću intuiciju, melanholiju... Slobodno barata po istorijskim stranicama, te veoma hrabro prodire u totalni haos politike i njenih pojedinih elemenata.
Milutin Lujo Danojlić: Naša književnost je u knjizi Strah od zvona Radoslava Bratića dobila divnu poemu o slabom ali duhovno jakom čoveku hercegovačkog krša, koji će svojom borbom i mudrošću osvetliti mnogima puteve na ovom zemaljskom šaru. Piščev jezik je jasan, narodni, ali probran, isceđen iz tajanstvenih dubina srpske mistike kao «sok iz suve drenovine».
Mirko Đorđević: I još – bilo bi nepravedno zaboraviti, ne istaći, Bratićev sluh za jezik, za ona arhaična i lepa zvučanja jezika koja nam je u Sumnji u biografiju posvedočio.
Branislav Petrović: Šta je onda to što Bratića izdvaja kao izuzetnog, samosvojnog pisca? Pre svega – način pripovedanja, pripovedačko umeće. On majstorski piše svoju rečenicu, rečima se služi kao vajar glinom: zakida na meri, odbacuje nepotrebno. Vinom ironije preliva i najgrča sećanja. Na jeziku zbilje njegov svet je patnja – prevođenjem u priču on doseže lepotu.
Marko Paovica: Raspon Bratićevih poetičkih razmatranja u knjizi Šeherezadin ljubavnik kreće se od jednog do drugog pola književnoumetničke komunikacije, od promišljanja tvoračkog statusa pisca i teorije prozne deskripcije do poimanja uloge čitaoca i poetike čitanja.
Dobrivoje Mladenović: Pripovedanje iz panoptikuma deteta (Slika bez oca) ima čar neomeđenog svedočenja o surovosti prirode i ljudskoj surovosti. Dečak, junak i narator, u svetu odraslih biva prisilni učesnik događaja i dežurni grešnik.
Stojan Đorđić: Bratić je pripovedač koji vešto i lako barata različitim narativnim tehnikama i sredstvima: počev od najstarijih folklornih idioma, preko novih kombinovanja faktografske građe i fantastike, do najnovijih postmodernističkih mistifikacija i multiplikacija. .. Osim što potpuno «veruje» u priču, Bratić veruje i u njenu blagotvornost, njeno lekovito delovanje na ljudsku dušu.
Prof. dr Novica Milić: Roman Radoslava Bratića Sumnja u biografiju predstavlja, po mom mišljesu, najbolji primer zrelosti. Reč je o nečemu što do sada nismo imali, ili smo imali, ali nije u dovoljnoj meri bilo artikulisano...
Gojko Božović: Pripovedanje Radoslava Bratića prešlo je put od romaneskne sumnje preko «stare dobre priče»; jezički patinirane i osnažene metapoetičkim tonom... Promene kroz koje prolazi pokazuju da Radoslav Bratić sumnja da bi pripovedao.
Božur Hajduković: Smrt spasitelja je prihvaćen kao roman koji otkriva darovitog pisca, autora koji je uneo osveženje u našu savremenu prozu, mladalački duh obnove.