25.05.2010.
Četiri srpska pisca i P. Jakobsen u Kopenhagenu
Dana 25. maja 2010. godine, u Kulturnom centru u Kopenhagenu pri ambasadi Srbije u Danskoj, održano je književno veče pod imenom „Književnost će spasiti svet“ / „Literature will save the world“. Ambasador Srbije u Danskoj, Vida Ognjenović pozvala je četiri književnika iz Srbije, Mihajla Pantića, Jelenu Lengold, Vladislava Bajca i Zorana Paunovića da predstave svoja dela. Brojne zvanice iz Danske i drugih zemalja mogle su da se upoznaju sa srpskom književnošću zahvaljujući i činjenici da su fragmenti dela gore navedenih pisaca čitani i na engleskom.
Počasni gost večeri bio je Profesor Emeritus Univerziteta u Kopenhagenu, član SANU, Per Jakobsen (Per Jacobsen). Kao osnivač katedre za serbokroatistiku na istom univerzitetu, Jakobsen je decenijama doprinosio i dalje doprinosi upoznavanju danske i skandinavske čitalačke publike sa delima južnoslovenskih pisaca i sa balkanskim kulturnim prostorom uopšte. Lingvista, proučavalac književnosti i prevodilac, Per Jakobsen je autor brojnih publikacija sa jezičkim i književnim tematikama koje se odnose na južne Slovene. Ovom je prilikom predstavljena knjiga Pera Jakobsena, Južnoslovenske teme (Beograd, SlovoSlavia, 2010), kao i zbornik radova U čast Pera Jakobsena (Beograd, SlovoSlavia, 2010), u kome je sa svojim prilozima učestvovalo 39 naučnika iz Srbije, Danske, Švedske, SAD, Nemačke, Italije, Hrvatske, Ukrajine i Poljske. Obe knjige je predstavio profesor, kritičar i pisac Mihajlo Pantić čije su reči hvale još jednom potvrdile značaj Pera Jakobsena kao kulturnog ambasadora koji neumorno radi na produbljivanju skandinavsko/dansko-južnoslovenskih/srpskih kulturnih veza.
U svojoj govornoj reči, a koja se odnosi na precizan geografski i vremenski momenat kada je sasvim slučajno 1957. godine posetio Beograd i odlučio se da se bavi slavistikom, Per Jakobsen je, po ko zna koji put, istakao svoju ljubav prema našim (kulturnim) prostorima:
And when I turned up at the university immediately after my week in Belgrade that summer, and announced that I wanted to study Slavonic languages, the late professor of slavistics, Carl Stief advised me in fact to put it out of my head, because it was a study without perspectives. Fortunately I didn’t listen to him, but held on [...].
My old professor, the mentioned Carl Stief had an expectation to his students who studied and delt with one of the Slavic countries. They should know everything about the country in question, and move about as insiders in the academic and cultural circles of that country, and carry on the concersations with collegues, which they didn’t finish the last time they were together. And last but not least, they should know all the intrigues and the latest gossip in town. I have made such expectations my ideal and have been trying to live up to them.
Датум последње измене: 2010-06-14 05:09:16