Νίκολα Μάτζιροβ

Ποίηση

ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΕΡΝΟΥΝ

(СЕНКИТЕ НÈ ОДМИНУВААТ)

Μία μέρα θα συναντηθούμε
σαν χάρτινο καραβάκι με το
καρπούζι που κρυώνει στο ποτάμι.
Το τρεμούλιασμα του κόσμου θα
γίνει δική μας. Με τις παλάμες μας
θα σκοτεινιάσουμε τον ήλιο
και θα αντικριζόμαστε με το φανάρι.

Μια μέρα ο άνεμος δεν
θ' αλλάξει την πορεία του.
Η σημύδα θα σκορπίσει φύλλα
στα παπούτσια μας μπροστά στο κατώφλι.
Οι λύκοι θ' ακολουθήσουν
τη δική μας αθωότητα.
Οι πεταλούδες θ' αφήσουν
την άχνη τους στα μάγουλά μας.

Κάθε πρωί μια γριά
θα μιλάει για μας στην αίθουσα αναμονής.
Και τούτο που λέω το
έχουν ξαναπεί: περιμένουμε τον άνεμο
σαν δύο σημαίες σε συνοριακή διάβαση.

Μια μέρα όλες οι σκιές
                                    θα μας προσπεράσουν.

Μετάφραση:
Αμίλιγια Μαϊστότοβα - Στογιάνοβσκα
Μίμης Σουλιώτης

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΕΥΓΕΙ Ο, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ

(КОГА НЕКОЈ ЗАМИНУВА СÈ ШТО Е СОЗДАДЕНО СЕ ВРАЌА)

Του Μάρϊαν Κ.

Με το αγκάλιασμα πίσω από τη γωνία θα καταλάβεις
ότι κάποιος πάει κάπου. Έτσι είναι πάντα.
Ζω ανάμεσα σε δύο αλήθειες
σαν τη λάμπα νέον που διστείζει
στον άδειο διάδρομο. Στην καρδιά μου μαζεύονται ολοένα
αυτοί που δεν υπάρχουν πια.
Έτσι είναι πάντα. Το ένα τέταρτο του ξύπνου
το ξοδεύουμε στο βλεφάριασμα. Ξεχνάμε
τα πράγματα πριν τα χάσουμε -
το τετράδιο της καλλιγραφίας, παραδείγματος χάρη.
Τίποτα δεν είναι καινούριο. Το κάθισμα στο
λεωφορείο είναι πάντα θερμό.
Τα τελευταία λόγια μεταφέρονται
σαν γερτοί κουβάδες σε συνηθισμένη καλοκαιρινή πυρκαγιά.
Το ίδιο και αύριο -
πριν εξαφανιστεί από τη φωτογραφία το πρόσωπο
θα χάσει τις ρυτίδες. Όταν κάποιος φεύγει
ο, τι έγινε ξανάρχεται.

Μετάφραση:
Αμίλιγια Μαϊστότοβα - Στογιάνοβσκα
Μίμης Σουλιώτης

ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΧΩΡΕΣ

(НОВИ ЗЕМЈИ)

Ο τοίχος χρειάζεται να τον ξύσουμε
γιατί πάνω του η υγρασία ζωγράφισε
το χάρτη του καινούριου κόσμου
κι να βάλουμετις νέες διαφοροποιήσεις.

Κάτω απ' αυτές οι πέτρες
να τακτοποιηθούν πρόχειρα σαν ίχνη πέλματος
ανθρώπου που το σκάει απ' τους φόβους.

Χρειάζεται να γίνεις
στρογγυλός καθρέφτης σε μισάνοιχτη παλάμη
και να αντανακλούν οι ξένες αγκαλιές
μυτερές σαν ψαλίδια που κλείνουν
μόνο όταν χρειάζεται να κόψουν κάτι.

Χρειάζεται να εφευρεθούν καινούριες χώρες,
για να γίνει το βάδισμα επί των υδάτων δυνατό.

Μετάφραση:
Αμίλιγια Μαϊστότοβα - Στογιάνοβσκα
Μίμης Σουλιώτης

ΜΕΡΕΣ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ

(ДЕНОВИ КОГА ТРЕБА ДА СЕ БИДЕ САМ)

Είναι αλήθεια ότι η πόλη
φύτρωσε ως συνέπεια του ψέματος
απαραίτητο για τους ανθρώπους
τις γλάστρες και τα ήμερα ζώα

(έτσι προμηθεύομαι με
τις αναγκαίες δικαιολογίες)

Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι
βγαίνουν απ’ τις πολυκατοικίες
(λες και είναι σεισμός)
και με βάζο στα χέρια
πηγαίνουν προς τα λιβάδια

Επιστρέφονται τρις φορές πιο θλιμμένη
με σκόνη στις παλάμες
και μερικούς ψιθύρους
σα τρύπες στη μνήμη
Μετά
πάλι κοινή σιωπή.  

Μετάφραση:
Αμίλιγια Μαϊστότοβα - Στογιάνοβσκα