Nikola Maxhirov

Poezia

HIJET NA ANASHKALOJNË

(СЕНКИТЕ НÈ ОДМИНУВААТ)

Do takohemi një ditë,
si anija prej letre
dhe shalqiri që ftohet në lumë.
Shqetësimi i botës
do jetë me ne. Me pëllëmbë
do ta errësojë diellin
dhe me fanar do shihemi.

Një ditë era
s’do ta ndryshojë drejtimin.
Mështekna do t’na i mbushë
këpucët me gjethe
te pragu i shtëpisë.
Ujqit do vardisen pas
pafajësisë sonë.
Fluturat do ta lënë pluhurin
në fytyrat tona.

Një plakë, çdo mëngjes,
nëpër dhomat e pritjes,
do rrëfejë për ne.
Dhe këtë që po jua rrëfej
është gjë e ditur: e presim erën
Si dy flamuj në pikën kufitare.

Një ditë të gjitha hijet
                              do t’na anashkalojnë.

Përktheu nga maqedonishtja
Resul SHABANI

KUR DIKUSH LARGOHET
GJITHÇKA E KRIJUAR KTHEHET

(КОГА НЕКОЈ ЗАМИНУВА
СÈ ШТО Е СОЗДАДЕНО СЕ ВРАЌА)

                                    Për Marjan K.

Në përqafimin prapa këndit do ta njohësh
atë që po largohet. Gjithmonë njësoj, gjithmonë.
Jetoj midis dy të vërtetash
si llambë neoni që mëdyshet
në korridorin e zbrazët. Zemra ime
nxë më shumë njerëz, por ata mungojnë.
Çerekun e zgjimit e kalojmë në pulitje.
Gjërat i harrojmë para se t’i humbasim –
fletoren e bukurshkrimit, për shembull.
Asgjë s’është e re. Ulësja në autobus
prore është e ngrohtë.
Fjalët e fundit barten
si kovat e pjerrëta në një zjarr vere.
Nesër gjithçka do përsëritet –
fytyra para se të tretet nga fotografia
rrudhat do t’i flakë.
Kur dikush largohet
gjithçka e krijuar kthehet.

Përktheu nga maqedonishtja
Resul SHABANI

VENDE TË REJA

(НОВИ ЗЕМЈИ)

Duhet gdhendur muri
ku lagështia kish vizatuar
hartën e botës së re
dhe të vizatohen ndarje e reja.

Nën to gurët janë hedhur sido
si gjurmët e njeriut
që ikë nga frikësimi.

Duhet të jesh pasqyrë rrumbullake
në pëllëmbën e hapur
ku do duken përqafimet e huaja
të mprehta si gërshëra
kur duhet të presin diçka.

Duhet të shpiken vende të reja,
nëpër ujë për të ecur përsëri.

Përktheu nga maqedonishtja
Resul SHABANI

NJË DITË KUR DUHET TË JESHË VETËM

(ДЕНОВИ КОГА ТРЕБА ДА СЕ БИДЕ САМ)

Është e vërtetë se qyteti
mbi si pasojë e gënjeshtrës
së domosdoshme për njerëzit
për saksitë dhe për kafshët e buta

(kështu furnizohem
me arsyetimet e nevojshme)

Është e vërtetë se të gjithë njerëzit
Dalin nga ndërtesat
(thua të tërmet u bë)
Dhe me vazo në dorë
Shkojnë kah livadhet

Kthehen tri herë më të pikëlluar
Me pluhur plot në shuplaka
Dhe me disa gumëzhima
Si zgavra në kujtesë

Pastaj
Sërish qetësi e përbashkët.

Përktheu nga maqedonishtja
Xhabir AHMETI