|
|
 |
Boško SuvajdžićHajduci i uskoci u narodnoj poezijiIstorijske pretpostavke za nastanak i razvoj hajdučkog pokretaPredgovor knjizi: Epske pesme o hajducima i uskocima: Antologija, priredio Boško Suvajdžić, “Srpske narodne umotvorine”, knjiga 5, urednik Mile S. Bavrlić, Gutenbergova galaksija, Beograd, 2003, 467 str.Sa prodorom Turaka u Evropu počinje slavna povest o hajducima na Balkanu. Pred turskom najezdom jedna za drugom padaju balkanske države: Bugarska, Vizantija, Srbija, Bosna, Albanija, Hercegovina, Zeta[1]. Ruševine Carigrada (1453) označavaju kraj jedne civilizacije, po mnogo čemu bez premca u svetskoj istoriji i istoriji svetske kulture[2]. Padom Smedereva (1459), nakon gotovo stogodišnjeg otpora, prestaje da postoji srpska srednjovekovna država[3]. Munjevito, snažno i odlučno, pod slavolucima besprekornih vojničkih trijumfa, Turska postaje svetska imperija. Paralelno sa turskim osvajanjima odvija se i iseljavanje domaćeg stanovništva i naseljavanje nomadskih plemena iz Male Azije[4]. Ovu kolonizaciju prati smišljeno uključivanje domaćeg stanovništva u sistem državne uprave[5]. Najznačajniji vojni redovi hrišćana u turskoj službi bili su vojnuci (turski voynuk), derbendžije (persijski der-bend) i martolosi (grčki armatolos). Vojnuci su najvećma obavljali konjušarsku službu[6]. Osnovna dužnost derbendžija bila je čuvanje puteva na opasnim mestima po planinama, tesnacima i klisurama[7]. Organizacija martološkog reda, koju su Turci zatekli na Balkanu, u velikoj meri se podudarala sa ustrojstvom hajdučkih četa[8]. Iako su aktivno učestvovali u suzbijanju hajdučije, vojnuci, martolosi i derbendžije su ostali veoma oskudno upamćeni u narodnim pesmama[9]. U vreme oslobodilačkih ratova, tradicija o hrišćanima koji su služili tuđinskoj vlasti smišljeno je bila potiskivana kao nedostojna sećanja. Na pojavu i razvoj hajdučkog pokreta na Balkanu, pored težine turskih dažbina i nameta, uticala je i plodna vojnička tradicija najamničkih odreda u balkanskim srednjovekovnim državama. Razlika između najamnika i hajduka bila je veoma mala, “moglo bi se reći da se išlo u goru u hajduke, kad se nije imalo kud ići u najam”[10]. Najamničke vojske našle su plodno tlo u metežnim vremenima krstaških ratova na Balkanu u srednjem veku[11]. Najbolji primer za ovu srednjovekovnu hajdučiju predstavlja čuveni rodopski junak vojvoda Momčilo[12], koji je kao “prost hajdučki četobaša” vladao prostorom između Drame, Plovdiva i Samokova, ostavivši neizbrisiv trag na granicama krvavog balkanskog političkog trougla između Vizantije, Bugarske i Srbije sredinom 14. veka[13]. O postojanju hajduka u srednjem veku svedoči i povest o “lavoobraznom mužu” Karaljuku (Novaku) iz Žitija despota Stefana Lazarevića. Reč je o razbojniku plemenitog porekla (“od presvetlih iz davnine”), veoma hrabrom (“po prirodi sličan lavu”), koji stoluje u gorama (“kao razbojnik u gorama obitava”) i četuje na hajdučki način (“i on na hajdučki način uznemiri srca ismailjćanskih zemalja”) u vremenskom periodu (1404-1411) na koji se odnosi pomen Konstantina Filozofa. Da li je u pitanju istorijski prototip poetskog lika Starine Novaka ili ne, pitanje je koje ne dovodi u sumnju suštinu ovog svedočanstva. Činjenica da je Konstantin Filozof, nesumnjivo dobro upućen u prilike, našao za shodno da uvrsti ovu pripovest kao događaj od važnosti u biografiji despota Stefana Lazarevića i povesti Srbije, upućuje na zaključak da je u 15. veku doista postojao neki razbojnik visokog roda koji do te mere remeti mir u Despotovini da uzrokuje prepisku između sultana i srpskog despota, a dovodi se u vezu i sa oslobodilačkim pokretom u Bugarskoj[14]. Etimologija i značenjeObično se uzima da je reč hajduk, u značenju “odmetnik od turske vlasti”[15], odnosno “razbojnik, lupež, kradljivac”[16], arapsko-turskog porekla. Po nekim tumačenjima ona je i u turski i u srpski jezik prešla iz mađarskog jezika[17]. Dušan Popović ovu pretpostavku odlučno odbija[18]. Miodrag Stojanović iznosi zanimljivu hipotezu o etimologiji reči hajduk, izvodeći je od sanskritskog oblika aydh, u prevodu boriti se, protiviti se, što je, metatezom, moglo dovesti do oblika ayduh (ajduk) u značenju ratnik, protivnik[19]. Do 15. veka razbojnik sa oružjem zove se gusar, a samo delo gusa[20]. Slavizam junak rasprostranjen je i u osmanlijskim izvorima[21]. Haramija (ar.) se koristi prevashodno da bi se naglasila razbojnička dimenzija hajdučije. Hajdučki starešina je harambaša. U Bugarskoj se koriste nazivi hajdutin, haramija, vl''hva, vojvoda, bajraktar, junaci, delii i momčeta[22], u Rumuniji pak hajduk, Ritter, brigante, chevalier, brigand, pribag[23]. Kada je reč o oslobodilačkoj dimenziji hajdučkog pokreta, mora se napraviti jasna distinkcija između termina hajdučija i hajduštvo u najširem balkanskom etnokulturnom krugu koji je obeležen ovom istorijskom pojavom. Hajdučki pokret na Balkanu predstavlja pobunu protiv tuđinskih zavojevača, ali i protiv turskih zuluma i nameta[24]. Vuk o tome daje vrlo precizan sud: “Narod naš misli i pjeva da su u nas hajduci postali od turske sile i nepravde. Da rečemo da gdjekoji otide u hajduke i bez nevolje, da se nanosi haljina i oružja po svojoj volji ili kome da se osveti, ali je i to cijela istina, da što je god vlada turska bolja i čovečnija, to je i hajduka u zemlji manje, a što je gora i nepravednija, to ih je više, i za to je među hajducima bivalo kašto najpoštenijih ljudi, a u početku vlade turske jamačno ih je bilo i od prve gospode i plemića. Istina da mnogi ljudi ne odu u hajduke da čine zlo, ali kad se čovjek (osobito prost) jedan put otpadi od ljudskoga društva i oprosti se svake vlasti, on počne osobito jedan uz drugoga i zlo činiti; tako i hajduci čine zlo i narodu svome, koji ih prema Turcima ljubi i žali, ali se i danas čini hajduku najveća sramota i poruga kad mu se reče da je lopov i pržibaba. U stara su vremena hajduci, kao što se i u pjesmama pjeva, najradije dočekivali Turke kad nose novce od dacije, ali je to u naše vrijeme slabo bivalo, nego dočekuju trgovce i druge putnike, a kašto udare i na kuću kome za koga misle da ima novaca ili lijepa ruha i oružja, te ga poharaju. Kad kome udare na kuću, pa ne nađu novaca a misle da ih ima, oni ga ucijene pa mu odvedu sina ili brata, i vode ga sa sobom dokle im god on ucjenu ne odnese. Pravi hajduk neće nikad ubiti čovjeka koji mu ništa ne čini, već ako da ga nagovori kakav prijatelj ili jatak. Makar bila i samo dva hajduka, opet se zna koji je od njih dvojice harambaša (starješina).”[25] Postoje dva glavna središta oslobodilačkog pokreta na Balkanu u 16. i 17. veku. Prvo se nalazi u Dunavskom basenu (Banat, Transilvanija, Vlaška, Slavonija, severna Bugarska), drugo pak “u planinskim rejonima zapadnog dela Balkanskog poluostrva"[26]. Pokret Srba u Panoniji, tzv. Dugi rat, započet ustankom u Banatu 1594. godine, predstavlja snažan iskorak srpskog naroda “na istorijsku pozornicu Evrope”[27]. Za usmenu epsku tradiciju o hajducima, međutim, mnogo je važniji pokret koji se razvio u Jadranskom zaleđu u vezi sa uskočkim četovanjem hrišćanskog stanovništva u vojnoj službi Austrije i Mletačke republike. Hajduci i uskociUskoci predstavljaju poseban oblik otpora Turcima u primorskom zaleđu. Reč je o gerilskom načinu ratovanja hrišćana koji su, migracijama stanovništva, nakon pada srpskih srednjovekovnih zemalja, uskočili iz osvojenih područja na teritorije kojima su upravljale Venecija i Austrija, te su otuda upadali u Tursku. Obično se uzima da istorija uskoka kao organizovane borbe protiv Turaka započinje padom Klisa 1537. godine. Ime uskok po starijim tumačenjima poneli su oni koji su se nakon pada Klisa preselili u Senj[28], mada su svi elementi uskočkog četovanja, zajedno sa imenom, formirani znatno pre toga[29]. Stanovnici primorskog zaleđa nazivaju se i Morlacima. Reč se etimološki tumači kao italijanizovano ime za Vlahe, koje označava i krajeve odakle su oni prispeli[30]. Senjski uskoci predstavljaju tip uskoka u usmenoj poeziji. Kao vojnički faktor u Primorju aktivni su više od osamdeset godina. Ratujući pod patronatom Austrije protiv Turaka, senjski uskoci su vrlo brzo stupili u otvoreni sukob sa Mlečićima, budući da su svojim pomorskim četovanjem praktično doveli u pitanje suverenitet Venecije nad Jadranskim morem. Otuda ime uskok u mletačkim izvorima neretko poprima negativnu konotiranost[31]. Uskočko pitanje postaje jedno od najvažnijih pitanja evropske politike u 16. veku i predmet žive diplomatske aktivnosti između Austrije, Venecije i Turske. Kiparskim ratom protiv Turske (1570-1573) stvaraju se uslovi za kratkotrajnu saradnju Mletačke republike i senjskih uskoka[32]. Uskoci su 1601. godine pogubili carskog komesara Josipa Rabatu koji je poslan u Senj da ih umiri. Zbog beznačajne optužbe, proslavljeni uskočki vojvoda Ivan Vlatković sa bratom Mihom odveden je u Karlovac i osuđen na smrt 3. jula 1612. godine. U jesen 1615. izbio je Uskočki (gradiški) rat između Austrije i Venecije, koji je završen potpisivanjem mirovnog ugovora u Madridu 1617. godine. Neposredno nakon toga dolazi do konačnog rešenja uskočkog pitanja sporazumom između Austrije i Turske po kome su uskoci definitivno raseljeni iz Senja u krajeve oko Otočca i Žumberka. Jedna lepa “rukovet pesama” (H. Krnjević) o senjskim uskocima (oko 40 pesama) zabeležena je u Erlangenskom rukopisu[33]. Osim čuvenog Ivana Senjanina, u ovoj dragocenoj zbirci narodni pevači pominju i druge poznate uskoke, poput Senjanin Juriše i Senjanin Tadije (Erlangenski rukopis, br. 70, 106, 131, 164), mešajući ih često, po principu anahronizama, sa poznijim kotarskim junacima[34]. Pored tematskog kruga o hajdučkoj družini Starine Novaka, epske narodne pesme “srednjih vremena” najviše opevaju junake i događaje iz vremena Kandijskog (Kritskog) rata između Mletačke republike i Turske (1645-1669)[35]. Kandijski rat je “epsko doba srpske istorije”[36]. Karakteriše ga uskakanje hajdučkih družina na teritorije pod turskom vlašću, četovanje i vršenje junačkih podviga. Ove gerilske formacije sastavljene su od turskih podanika iz Hercegovine i Crne Gore koji su prešli na mletačku teritoriju, ali i od starosedelaca iz Dalmacije i Boke[37]. Uskoci su aktivni oko Zadra i Šibenika, u Boki Kotorskoj i u Makarskom primorju[38]. Sve vreme trajanja Kandijskog rata s manjim ili većim intenzitetom traju i sukobi između uskoka i Dubrovačke republike[39]. U njihovoj pozadini stoji uporno nastojanje Venecije da otvaranjem novih luka u Dalmaciji ukine monopolski položaj Dubrovnika u trgovini na Mediteranu[40]. Stoga je rasvetljavanje veoma zamršenih trgovačkih, diplomatskih i političkih odnosa između Turske, Mletačke republike i Dubrovnika neophodan preduslov za razumevanje hajdučkih akcija u Primorju. Po svršetku Kandijskog rata, Venecija raseljava prebege po pustim ostrvima i mletačkom delu Istre. Ravni Kotari kod Zadra, sa proslavljenim serdarom Stojanom Jankovićem, ostaju jedino značajnije uskočko središte. Zabeleženo je da je i najčuvenijem harambaši bokeljskih hajduka, Baju Nikoliću Pivljaninu, jedno vreme bilo dozvoljeno da se tu nastani. Sa početkom Morejskog rata i primorsko četovanje oživljava ispod pepela. Bajo Pivljanin se vraća u svoju kulu nadomak Perasta, čuda čineći od junaštva u zaleđu Dubrovačke republike[41]. Za vreme Morejskog rata (1684-1699) hajdučke čete dobijaju karakter neredovne mletačke vojske. To nisu ni gorski hajduci niti gusari. Oni su i jedno i drugo, prema potrebi. Četujući i na moru i na kopnu, neredovno plaćeni, na rubu egzistencije, oni upadaju u turske krajeve, pale i pljačkaju, često ne vodeći računa da li su u pitanju Turci ili hrišćani[42]. I dalje se održava tesna veza između dubrovačkih podanika i hajduka, što se vidi po kaznama koje dubrovačke vlasti izriču Konavljanima. Istovremeno, na granici se vodi živa prepiska između turskih prvaka i hajdučkih starešina, često na srpskom jeziku i ćirilicom[43]. Ima mnogo razloga da hajduke i uskoke smatramo nedeljivom celinom, i pored razlika u načinu četovanja, vojničkoj organizaciji, brojnosti. I jedan i drugi pokret imaju, u osnovi, nacionalni karakter, ali predstavljaju i specifičan način privređivanja i pobunu protiv socijalnog ugnjetavanja[44]. Senjski uskoci u 16. veku, kao i junaci i događaji strašnog pedesetogodišnjeg ratovanja u Primorju u drugoj polovini 17. veka, ostali su živo upamćeni, kako u istorijskim dokumentima, tako i u usmenoj epskoj tradiciji i u kolektivnom pamćenju. Mnogi elementi ove herojske borbe, kao što su sazivanje harambaša i udruživanje hajdučkih četa[45], razbijanje trgovačkih karavana[46], odvođenje roblja i surovo postupanje prema ženama[47], verni jataci i neverni pobratimi[48], udari na kule turskih begova i hajdučki megdani[49], sukobi unutar hajdučke družine zbog pića ili oružja[50], neposredno su očuvani u narodnim pesmama. Hajduci u arhivskim i putopisnim izvorimaZa proučavanje narodne poezije o hajducima i uskocima, arhivski izvori (Državni arhiv u Veneciji, Dubrovački arhiv, Zadarski arhiv, Upravno-politički arhiv u Kotoru, Vatikanski arhiv, Državni arhiv u Beču) višestruko su značajni. S obzirom na istorijsku dimenziju hajdučkog pokreta, nesumnjivo je korisno i identifikovanje junaka o kojima pesme pevaju. Sem toga, podaci o korespondencijama i razmimoilaženjima istorije i poezije na osnovu proučenih dokumenata mogu biti od velike koristi prilikom tumačenja epske biografije hajduka i tematsko-motivskih krugova koji se stvaraju oko najpoznatijih hajdučkih družina[51]. Arhivski izvori, kao i narodne pesme, beleže veličanstvene podvige i junaštvo hajduka, njihovu herojsku smrt, ali i surove pljačke i pohare, trgovinu robljem i saradnju sa muslimanskim junacima. Oni pružaju verodostojnu mapu migracija hrišćanskog stanovništva na terenu uzbunjene Granice. Iz arhivske građe naziru se sve složene dimenzije odnosa sa hrišćanskim državama, posebno u vezi sa izdavanjem dozvola i zabranom četovanja. Tu su i briljantne minijature o hrabrosti hajdučkih starešina i harambaša, pohvale poginulim serdarima, isticanje važnosti ove gerilske borbe u ratno i njene nesnošljivosti u mirno doba. Nižu se sudski procesi i parnice, izveštaji o bojevima i megdanima, u velikoj meri ekvivalentni opisima ovih događaja u narodnim pesmama. Pominju se uhode i žbiri sa turske teritorije, poput onog čuvenog popa Radula iz Dvrsna[52], koji obaveštavaju hajduke o kretanju turske vojske. Arhivski dokumenti ukazuju na puteve transponovanja istorijske građe u riznicu motiva i kataloge junaka epske narodne poezije o hajducima i uskocima[53]. U izvorima, kao i u pesmama, posebno se naglašava ekonomski faktor hajdučije. Pljačka je osnovna privredna delatnost, a dovođenje i otkup roblja ustaljena praksa sa obe strane. Ovo je razlog za stalnu osudu rimskih katoličkih misionara na Primorju koji, u sklopu katoličke propagande, tendenciozno ističu divljaštvo i primitivnost morlaka[54], optužujući ih da ne dvoje hrišćane od hajduka u svom lovu na ljude[55]. Strani putopisci koji u 16. i 17. veku prolaze Srbijom[56], posebno starim rimskim putem od Beograda do Carigrada[57], listom svedoče o nesigurnosti putovanja, privremenim utvrđenjima podignutim pored puta radi zaštite od hajduka (palanke)[58], kao i o razvijenom sistemu pograničnih straža, sastavljenih od lokalnog hrišćanskog stanovništva. Straže sa bubnjevima koje upozoravaju putnike na opasnost od hajduka u 16. veku pominju se kod Pljevalja[59], oko planina Lukavice (Lucaviza) i Kunovice (Cunovizza)[60], kod Niša (1550), kod prelaza na Moravi (1553), u Kačaničkoj klisuri (1573)[61], na planini Čemernik (1582)[62], u Rodopima[63], u jugoistočnoj Bosni[64], na Ježevici, Dinari, Romaniji[65]. Zabeleženo je da je mletačkom poslanstvu, koje je nakon boja kod Lepanta upućeno sultanu Selimu kako bi se utvrdili uslovi za mir, iz Dubrovnika bilo potrebno čak pedeset dana da bi prispelo u Carigrad, koje zbog neprohodnosti puteva i gotovo nemogućih uslova putovanja, koje zbog pogibelji od hajduka[66]. Sa slabljenjem turske države u 17. veku povećavaju se zulumi, dažbine i nameti, tako da i pomeni o hajducima na Balkanu postaju sve češći. Turske jedinice koje prolaze kroz Srbiju više nalikuju pljačkaškim hordama negoli regularnoj vojsci, beleži engleski diplomata Pol Riko (P. Ricaut) 1665. Hajduci su sve drskiji i brojniji, njihovi napadi graniče se sa pravim podvizima[67]. Jedan francuski putnik koji prolazi Srbijom u vreme intervencije velikog vezira Mehmeda Ćuprilića u Erdelju (1658), u opisu svog puta u Carigrad daje jezivo svedočanstvo o glavama hajduka koje su, još sveže, izložene na zidovima palanke Paraćin, kako bi poslužile kao primer drugim razbojnicima[68]. U beleškama jednog engleskog plemića (1665) nabrajaju se strašna mučenja kojima Turci podvrgavaju hrišćane[69]. Na putovanju iz Velikog Varada u Bosnu čuveni turski putopisac Evlija Čelebi daje neposredno svedočanstvo o susretu sa razbojnicima[70]. Noseći harač na Portu, dubrovački poklisari koji prolaze kroz Srbiju tokom 17. veka redovno izveštavaju Senat o opasnostima koje putnicima prete od hajduka[71]. Na živu aktivnost hajduka u Srbiji početkom 17. veka upozoravaju i katolički misionari u svojim izveštajima Rimskoj kuriji[72]. U borbi protiv hajduka veoma su aktivni hrišćani u turskoj službi, martolosi, derbendžije i dr. Nije redak slučaj da se angažuje i celokupno civilno i vojno stanovništvo određenog kraja. Dizanje Turaka na teftiš u 19. veku detaljno opisuje Vuk Karadžić[73]. Putopisci govore o veoma okrutnim kaznama namenjenim hajducima. Po pravilu to je smrt. Turci hajduke ubijaju veoma sporo i svirepo. Najčešće ih nabijaju na kolac, uzduž ili popreko, ili ih kače o čengele, ponekad vešaju. Njihova trupla postavljaju se pored važnih saobraćajnica kao rečita opomena, njihovim glavama kite se bedemi palanaka po Srbiji. Za viđenije hajduke priređuju se javna smaknuća. Jedan francuski putopisac iz 1621. godine pominje praksu da se hajduci, nabijeni na kolac, mesecima ostavljaju na drumovima, mostovima i raskrsnicama. Prilikom audijencije kod ostrogonskog paše, Andrija Volf (A. Wolf) sa užasom gleda hrišćanske glave nataknute na kolac. Engleskog ambasadora na ulazu u Niš dočekuju oderane hrišćanske glave ispunjene slamom[74]. I Evlija Čelebi pominje glave hajduka nanizane po gradskim bedemima u Nišu[75]. Nimalo slučajno, niz stranih putopisaca u 16. veku – Antun Vrančić (Antonio Verantio)[76], Marko Antonio Pigafeta (Marco Antonio Pigafetta)[77], Stefan Gerlah (St. Gerlach)[78], Melkjor Besolt (Melchior Besolt)[79], Andrija Volf (A. Wolf)[80] – prolazeći kroz Trajanova vrata na planini Ihtiman u Bugarskoj, kod mesta koje su Turci zvali Kapu Derbend (“vrata straže”), pominje ostatke nekog srednjovekovnog grada čije se poreklo, na osnovu lokalnih predanja, pripisuje Marku Kraljeviću (Marco Cralowitzo) ili Novaku Debeljaku (Novag Debeli). Upravo će poetska stratigrafija tematsko-motivskih krugova koji se formiraju oko hajdučke družine Starine Novaka i epske biografije Marka Kraljevića na najadekvatniji način ilustrovati složenu dijahronijsku vertikalu usmenog pevanja i pripovedanja o epskim junacima na Balkanu. Postoji veliki broj pesama, naročito kada je reč o starijem sloju pevanja o Marku Kraljeviću, koje nominalno ne opevaju ni hajduke ni uskoke, ali koje po svom tematsko-motivskom i stilsko-izražajnom registru nesumnjivo pripadaju hajdučkim pesmama. S druge strane, sve pesme o hajducima ne moraju nužno biti i nisu uvek i hajdučke pesme[81]. Proces naslojavanja motiva u građenju epske biografije najbolje se da ilustrovati poređenjem Marka Kraljevića i Starine Novaka, u biti jedinih autentičnih balkanskih heroja. Prvi je hajduk među vitezovima, drugi vitez među hajducima u usmenom epskom pamćenju naroda na Balkanu. Balkansku reputaciju Marka i Novaka potvrđuje mrtva straža na kojoj se u kulturnoistorijskom predanju i kolektivnom usmenom pamćenju smenjuju u Rodopima, na kapijama Balkana. Smrt i jednog i drugog junaka u istoriji predstavlja mogući začetak novog života u poeziji, u usmenoj biblioteci naroda koji svoje pamćenje gradi na nerušimosti reči u rušnoj sintaksi vremena. Hajdučka družina Starine NovakaTradicija o Starini Novaku predstavlja balkansku tradiciju u najboljem smislu te reči. U istorijskim izvorima nesumnjivo je utvrđeno postojanje Baba Novaka koji je četovao u Banatu za vreme Dugog rata, i u vojsci vlaškog vojvode Mihaja Hrabrog (Mihai Viteazul) u 16. veku[82]. Okrivljen za navodnu izdaju, skončao je tragično, kao i ustanak sam[83]. Istorijska interpretacija Novakove hajdučke biografije umnogome korespondira sa epskom poezijom. Savremeni istorijski izvori u životopisu vojskovođe Baba Novaka akcentuju tri osnovna događaja: njegovu epsku inicijaciju (prelazak preko zaleđenog Dunava sa 2000 hajduka kako bi se priključio vojsci vlaškog vojvode Mihaja Hrabrog i učestvovao u ratovima za ujedinjenje Vlaške, Transilvanije i Moldavije), herojsko držanje u bitkama (oko sela Kalugareni, u osvajanju gradova Trgovište, Bukurešt i Đurđu 1595. godine, u napadu na Sofiju u proleće 1596. godine, u bici kod sela Miraslaua 18. septembra 1600. godine[84]), kao i mučeničku smrt pod Klužom[85]. Novakovo četovanje predstavljeno je u uzvišenoj epskoj stilizaciji[86]. Iza strašne smrti Baba Novaka nazire se tipski lik oklevetanog junaka koji umire u strašnim mukama na lomači na trgu u Klužu 5. februara 1601. godine[87]. Kada je reč o istorijskom posredovanju u građenju epske biografije hajduka Novaka, najviše što se može dopustiti jeste kontaminovanje maglovitog kolektivnog sećanja na više istorijskih ličnosti iz različitih vremena i podneblja (veliki vojvoda Novak Grebostrek[88], cesar Novak iz 14. veka[89], narodna personifikacija “novog vizantijskog stratiote”[90], “lavoobrazni” hajduk Karaljuk/Novak iz Žitija despota Stefana Lazarevića s početka 15. veka, Novak Debeljak ili Novak Debelić o kome govore strani putopisci u 16. veku, Razbojnik iz manastira Svetog Đorđa u Temskoj[91], Baba Novak s kraja 16. veka, Novak kovač – tipski lik mačara u epskoj poeziji Srba[92]). Najmanje što se pak može pretpostaviti jeste to da su junačka preduzeća ovim junacima, pored smrti, morala doneti i pesničku slavu, baštinjenu u narodnim pesmama i predanjima, usmenoj reči koja je vremenom brisala granice i ujednačavala razlike. Tako je, iz laguma povesnih naslaga, šiknuo nezaustavljiv luk usmene reči, razgranavši se u rukavce nacionalnih motiva i tokova, maglovito pamteći opštebalkanske istorijske i etnografske obrise, iscrtavajući slavne i stare vizantijske toponime na novoj mapi porobljenog Balkana. U ovom procesu ključne su morale biti limitrofne oblasti između severoistočne Srbije, zapadne Bugarske i Rumunije, oko Podunavlja, odakle se legenda disperzivno širila u vremenu i prostoru. Epski život Starine Novaka i njegove hajdučke družine, međutim, ne odvija se na ovim prostorima. Pojedini toponimi se samo fragmentarno pominju u narodnim pesmama. Tradicijsko stanište hajdučke družine Starine Novaka je gora Romanija kod Sarajeva. Kojim putevima je tradicija o Novaku u 16. i 17. veku preneta na Romaniju, ako je uopšte tamo i prenošena, još uvek predstavlja otvoreno pitanje. Teza da je u tim vremenima Romanija postala “jedno od glavnih stecišta hajduka”, te da su na Novaka prenete i mnoge ranije hajdučke tradicije[93], pruža samo delimičan odgovor. Gora Romanija iz narodnih pesama ne upućuje ni na teren današnje Rumunije, poprište istorijske aktivnosti Baba Novaka – do lingvističkog izjednačavanja toponima Romanija i Rumunija nije moglo doći pre 19. veka[94]. Pre bi se mogla prihvatiti etimologija M. Stojanovića po kojoj je kolektivno pamćenje junaka i događaja sa područja vizantijske teme Trakija (Romanija) i klisure (teme) Strimona preneto, na osnovu jezičke sličnosti, na planinu u Bosni, što posredno pokazuju i očuvani toponimi u pesmama “Ženidba Grujice Novakovića” (Vuk, SNP III, br. 6) i “Nevjera ljube Grujičine" (Vuk, SNP III, br. 7). Po Miodragu Stojanoviću, oko lika Novaka Debelića, “novog pobednika”, mogla se razviti snažna dijahronijska vertikala usmenog pevanja, koja je tekla od drevne zaboravljene srednjovekovne epike, na šta upućuju geografski i etnografski palimpsesti u očuvanim pesmama predvukovskih i vukovskih zapisa, sve do hajdučkih elemenata projektovanih u epski lik gorskog četobaše koji stoluje na planini Romaniji i podvizava se, u duhu vremena, na čelu i u zajedništvu sa svojom porodičnom hajdučkom družinom. Naslojavanje motiva i sinkretičnost pevanja o Novaku u rasponu od drevnih legendi i, verovatno, zaboravljenih epskih pesama koje se korene u eposi pre Nemanjića i kosovske epopeje, sve do osnivanja nacionalnih država na Balkanu, onemogućuju bilo kakvo precizno situiranje Starine Novaka u krug hajdučkog pevanja 16. i 17. veka. Kontaminacija poetskog sećanja na legendarnog Novaka Debelića, koje potiče možda još iz perioda ranog srednjeg veka, sa poznijim pevanjem o hajdučkom harambaši koji četuje u planini Romaniji, rezultat je kontinuiranog procesa uopštavanja i transformacije, te predstavlja snažan izraz neprekinute vertikale usmenog epskog pevanja na Balkanu, koje je od mnogo veće starine nego što to mogu pokazati datumi beleženja pesama. Otuda su u krugu pevanja o Starini Novaku i njegovoj hajdučkoj družini, u odnosu na druge hajdučke družine, mitološki elementi najviše zastupljeni. I oko epskog lika Grujice Novakovića, drugog invarijantnog člana Novakove hajdučke družine, istorija neumorno plete mrežu satkanu od činjenične građe. Tako se iz prašnih arhivskih izvora pomaljaju Grujica Žeravica[95], Grujica Milošev[96], Grujica Miloš Mali[97], Grujica Vuković[98] (to je onaj “morlak sa Zubaca” za čiju glavu su Dubrovčani raspisali ucenu od hiljadu dukata), kao i hajduk koji se pominje pod nadimkom Putto u dubrovačkim dokumentima iz 1664. godine. Salko Nazečić smatra da bi epskog Grujicu Novakovića ponajpre trebalo tražiti u spajanju dve ličnosti, hajduka Grujice Žeravice s jedne i “morlaka” Grujice Vukovića s druge strane[99]. Da se o deli-Radivoju, trećem ključnom članu hajdučko-porodične družine Starine Novaka, veoma rano pevalo u Dalmaciji, i to u vezi sa Novakom i Mijatom Tomićem, pokazuje nam “Pisma najposlidna od slavne Bosne” (br. 136) u Razgovoru ugodnom naroda slovinskoga Andrije Kačića Miošića (1756). Ukoliko se pojavljuje u pesmama, deli-Radivoje u družini po pravilu ima funkciju Novakovog brata/pobratima. Za razliku od Novaka i Grujice, ime deli-Radivoja se u ravni nomenklature, po mehanizmu alternacije zasnovane na zvukovnom podudaranju, veoma lako zamenjuje drugim varijetetima. Poetski lik Starine Novaka zapravo je samo recidiv istorijskog prototipa (ime, oznaka starosti kao dominanta poetske karakterizacije lika, antiturska borba). Čvrstom srodničkom vezom i kontrastnom karakterizacijom junaka markiran je odnos Starine Novaka (Debelić, Baba) i Grujice Novakovića (dijete, Novakov). Interakcija Novaka i Grujice počiva na nekoliko osnovnih opozitnih parova tradicionalne kulture (otac:sin, starost:mladost, mudrost:hrabrost, iskustvo:lepota)[100]. Atribucija Grujice Novakovića kao mladog i lepog junaka proističe iz Novakove veze sa vilom koja pripada starijem sloju usmenog pevanja. Kao izraz i posledica težnje za folklornom simetrijom u hajdučkoj družini Starine Novaka pojavljuje se i Grujičin brat, “dijete Tatomir”. Sam početak Novakove epske biografije u skladu je sa njegovom dvostrukom prirodom srednjovekovnog junaka i gorskog hajduka[101]. U pesmi “Starina Novak i knez Bogosav” (Vuk, SNP III, br. 1) Novak se dovodi u vezu sa vladavinom despota Đurđa Brankovića i kulukom nametnutim prilikom zidanja Smedereva. Nije, međutim, samo Jerinin zulum razlog zbog kojeg se Starina Novak odmeće u hajduke. Mladoženja Turčin i njegova osionost su prisutni kako bi se naglasila nacionalna dimenzija odmetanja u hajduke i izvršilo relativno stabilno situiranje Starine Novaka u krug pesama koji mu po tradiciji pripada. U drugoj varijanti (Vuk, SNP VII, br. 33) očuvan je samo ovaj “hajdučki” elemenat. U tematsko-motivskom krugu usmenog epskog pevanja koji je stvoren oko družine Starine Novaka ravnopravno su zastupljeni internacionalni i hajdučki motivi. Internacionalni motivi čiji su nosioci članovi hajdučke družine Starine Novaka jesu ženidba čoveka vilom (Bogišić, br. 39), ženidba junaka (Vuk, SNP III, br. 6), učešće u katalogu svatova (Erlangenski rukopis, br. 92, 188), sprečen incest između nepoznatih srodnika (Škarić, br. 10), nadmetanje prosilaca oko devojčine naklonosti (Vuk, SNP VII, br. 36), zavada braće i bratoubistvo (Erlangenski rukopis, br. 112; Tomazeo, br. 25), novelistički motiv prodaje junaka kao roba ženi (Bogišić, br. 107; Vuk, SNP III, br. 2), neverna ljuba (Erlangenski rukopis, br. 117; Vuk, SNP III br. 7), verna/neverna posestrima (Erlangenski rukopis, br. 150; Vuk, SNP III, br. 5), oslobađanje junaka iz tamnice (Pjevanija, br. 78; Živančević-Nedić, br. 4), stari epski motivi o izboru smrti i oslobađanju podvigom iz zarobljeništva (Erlangenski rukopis, br. 67; Živančević-Nedić, br. 25), ukidanje svadbarine (Vuk, SNP III, br. 5). Pored ovih, beležimo i tipične hajdučke motive, kao što su odmetanje u hajduke i okupljanje čete (Vuk, SNP III, br. 1; SNP, VII, br. 33), izbor harambaše i deoba družine, sa motivom "hajdučke sreće" (Erlangenski rukopis, br. 66; Vuk, SNP III, br. 3; Vuk, SNP, IIIr, br. 2), gora proklinje hajduka (Erlangenski rukopis, br. 96), sukob oko podele plena (Bogišić, br. 106), popevanje kroz goru (Karanović, br. 262), smrt hajduka (Erlangenski rukopis, br. 96)[102]. Iz perspektive poetike žanrova, možemo reći da pesme o Novaku i Grujici gravitiraju ka epskim pesmama. Nisu retke, međutim, ni hajdučke balade niti lirske pesme (Erlangenski rukopis, br. 96; Živančević-Nedić, br. 5; Verković, br. 192). Mitoloških elemenata ima osobito u predvukovskim zapisima i u rumunskoj narodnoj poeziji. U rumunskoj epici zadržali su se drevni sadržaji o sukobu Novaka sa ženskim mitskim bićima[103]. Novakovo poreklo izvodi se iz veze sa vilom. U srpskoj epskoj poeziji takođe se opeva veza čoveka i vile. Na arhaičnu osnovu epskog lika Starine Novaka posredno ukazuje nomenklatura (Novak), atribucija (epiteti “Starina” i “Debelić”), opis (Novakovo ruho u pesmi “Ženidba Grujice Novakovića”), prebivalište (“Novakova pećina”), formule (formula glasa od čije jačine opada lišće sa drveća)[104]. Novakovi prijatelji i pobratimi, kao i članovi njegove hajdučke družine, prikazani su veoma uopšteno, u atribuciji koja ne odaje više od njihovog socijalnog statusa i sižejne funkcije: Boroje i Sredoje (Vuk, SNP III, br. 6), knez Milutin (Vuk, SNP III, br. 5), knez Bogosav (Vuk, SNP III, br. 1)[105]. Protivnici članova Novakove hajdučke družine mogu se tipološki razvrstati na osnovu dva ustaljena merila. Po kriterijumu realno:fantastično izdvajaju se dvoboji i megdani sa realnim i mitskim/polumitskim junacima. Po kriterijumu opšte:pojedinačno protivnici mogu biti kolektivni ili individualni likovi. U mlađem sloju epskog pevanja Starina Novak se dovodi u vezu i sa poznatim muslimanskim junacima (MH VIII, br. 15; Pjevanija, br. 149). Katalozi prijatelja i protivnika Starine Novaka predstavljaju dobar primer epske deistorizacije i tipizacije, pri čemu je proces transformacije i uopštavanja najuočljiviji u ravni nomenklature. Ako se i pamte stari sadržaji, imena junaka su očito rezultat poznijeg naslojavanja. Atributi Starine Novaka, pored istorijskog i mitskog hronotopa, upućuju i na običajne norme patrijarhalne zajednice, budući da pojam starosti u tradicionalnoj kulturi formulativno podrazumeva iskustvo, staloženost, čestitost, vrlinu[106]. U krugu pevanja o hajducima najstariji i najiskusniji pripadnik družine vrši i regulativnu funkciju unutar zajednice. On vodi računa o tome da se ciklusi hajdučke aktivnosti i mirovanja pravilno smenjuju; da se neverni jataci i pobratimi pravedno kazne, a lojalni nagrade; da unutar čete vladaju red i harmonija. Takođe se stara o raspodeli plena, posebno blaga i oružja. Pevanje o ukrajinskim opriškima i o rumunskim hajducima na najbolji način pokazuje do koje mere je usmena tradicija o hajdučkoj družini Starine Novaka natkrilila etničke i geografske granice na Balkanu te postala opštebalkanskom svojinom. Uočljive su tipološke sličnosti, kao što je istovetno slikanje razloga odlaska Starine Novaka u hajduke/opriške, bogato ruho i oružje, svesna idealizacija hajduka, postavljanje oštre distinktivne linije između hajduka i razbojnika, običajni kodeks pobratimstva, provera hrabrosti kao uslov primanja u četu, imperativ izvlačenja ranjenoga ili ubijenog druga iz boja, veza sa natprirodnim bićima koja se koreni u mitu, borba sa Arapinom, hiperbolizacija snage hajduka, isticanje njihove lepote[107]. U makedonskoj i u bugarskoj usmenoj poeziji Starina Novak je prevashodno junak “starijih vremena”. Pojavljuje se najčešće u vezi sa Kraljevićem Markom. Karakteristično je njegovo učešće u svatovskim povorkama, najčešće u funkciji kuma koji spasava nevestu od mnogovrsnih opasnosti koje joj prete dok je kultno nečista tokom svadbe kao obreda prelaza (Šapkarev, III, br. 485). Karakterizacija se vrši u skladu sa srednjovekovnim obrascima – junak je ovenčan krunom i žezlom, oružan sabljom i buzdovanom (Miladinovci, br. 143, Kačanovski, br. 164). Najupečatljiviji opis Starine Novaka dat je u pesmi “Ženidba Gruice Novakovića” (Vuk, SNP III, br. 6). Novak je ovde odeven u strašnu odoru. Na glavi ima “kapu vučetinu”, na plećima "kožuh od međeda", za kapom “krilo od labuda”. Zoomorfna maska koju on nosi može se dovesti u vezu sa mitskim prototipom. Medved i vuk iz aspekta simboličkog statusa životinja (zoomorfni kod) predstavljaju životinje koje su najbliže čoveku[108]. Za izgled Starine Novaka u ovoj pesmi ilustrativan je, međutim, i istorijski prototip. Lako je uočiti tipološku sličnost između odeće Starine Novaka i opisa jednog delije u Jedrenu koji nam ostavlja francuski putopisac Nikola de Nikole sa svojih putovanja po Turskoj u 16. veku. “On je izgledao ovako. Donji deo njegove haljine i njegove duge i široke gaće, koje Turci nazivaju šalvarama, bili su od kože mladog medveda sa dlakom napolju. Ispod šalvara imao je cipele ili kratke čizme od žutog safijana, spreda šiljate, a pozadi veoma visoko, odozdo potkovane, okružene dugim i širokim mamuzama. Na glavi je imao kapu, načinjenu kao kod poljskih konjanika ili Đurđijanaca, koja mu je padala ka jednom ramenu. Ona je bila od pegave leopardove kože. Delija je na nju, na čelu, prikačio jedno široko orlovo krilo kako bi izgledao što strašnije. Dva druga krila bila su pričvršćena velikim pozlaćenim klincima na njegovom štitu koji je nosio sa strane, obesivši ga o pojas. Njegovo oružje bila je ćorda i jatagan, dok je u desnoj ruci držao buzdovan, tj. topuz, sa zlatnim perima. Međutim, nekoliko dana posle toga ovaj delija je krenuo iz Jedrena s vojskom koju je Ahmed-paša (onaj koji je, posle toga, po sultanovom naređenju, zadavljen u svom krevetu) vodio, umesto sultana, na Erdelj. Tada sam ga video na konju pokrivenom, umesto pokrovcem, čitavom kožom jednog velikog lava, koja je prednjim šapama bila pričvršćena na grudima konja dok su druge dve visile pozadi. Buzdovan mu je visio o zadnjem unkašu sedla. U desnoj ruci držao je koplje duge i šuplje drške, a vrha dobro zaoštrenog.”[109] Da li je Novak ovde odeven u odeću turskog megdandžije[110], ili je karakterizacija nastala naslojavanjem mitskog i istorijskog hronotopa, pitanje je na koje se ne može dati definitivan odgovor. Čini se da se u karakterizaciji i atribuciji Novakovog epskog lika ne mogu zanemariti ni mitski ni istorijski elementi. Nijedan od ovih činilaca, međutim, ne opstaje samostalno u tradiciji. U pitanju je proces koji podrazumeva imanentno prisustvo epskog podteksta kadrog da aktivira celokupnu epsku biografiju popularnog junaka. Na delu je automatizam epske formule i mehanizam poistovećivanja kolektiva sa opevanim događajem ili junakom, proistekao iz estetike istovetnosti, kojim se ne žele dovesti u pitanje stil i afiniteti narodnog pevača, kao ni uticaj sredine, epohe i etnokulturnih elemenata podneblja u kome je određena varijanta zabeležena. Ka poetici pesama o hajducima i uskocimaPod hajdučkom epikom obično se podrazumevaju epske narodne pesme koje je Vuk svrstao u tematsku grupu “pjesme junačke srednjijeh vremena”, zajedno sa pesmama o uskocima. Izdvojeno posmatranje krugova uskočkih i hajdučkih pesama u praksi se, međutim, suočava sa određenim problemima. Hajdučke narodne pesme jesu pesme o hajducima, ali sve pesme koje opevaju hajduke nisu hajdučke pesme[111]. U razvijenim epskim biografijama najeminentnijih hajduka srpske i hrvatske usmene poezije prepliću se veoma stari motivi, kakvi su motivi junačke ženidbe, neverne ljube, megdana sa vilom i Arapinom, ženidbe junaka vilom radi dobijanja izuzetnog poroda i sl., koji su stekli široku internacionalnu rasprostranjenost, i “hajdučki” motivi koji reflektuju istorijsku dimenziju hajdučkog pokreta na Balkanu: okupljanje družine, četovanje, zasede, pljačka kao način privređivanja, otmice, potere, deoba družine, motivi “hajdučke sreće”, popevanja kroz goru, do središne nacionalne i socijalne dimenzije koja hajdučki pokret sagledava u relacijama spontanog bunta ugnjetenih naroda koji je izazvan istorijskim okolnostima vekovnog ropstva pod Turcima. Epska biografija hajduka počinje njegovim izlaskom u goru. Vreme koje prethodi hajdukovoj epskoj inicijaciji neutralno je, sižejno mrtvo vreme. Otuda hajdučka pesma ne insistira na motivima koji se bave junakovim poreklom, sticanjem snage i oružja. U središtu pažnje narodnog pevača nalaze se uzroci hajdukovog odmetanja koji se, u skladu sa opozicijom svoje:tuđe kao temeljnom opozicijom folklorne kulture, tumače nacionalnim, ali ne manje i klasno-socijalnim razlozima. U hajduke se odlazi prevashodno zbog turskih zuluma ili nameta. Starina Novak odlazi u hajduke usled kuluka koji nameće “prokleta” Jerina prilikom zidanja Smedereva, ali i zbog obesti turskih svatova (Vuk, SNP III, br. 1). Mijat Tomić se odmeće od zuluma bega Ljubovića (Vuk, SNP III, br. 63), Limun harambaša pak zbog gubitka stoke i oružja (Vuk, SNP III, br. 68). Baja Pivljanina ljuta nepravda tera u “gorske hajduke”: Knjigu piše Pivljanine Bajo, Da je junak bez družine izdanak bez korena pokazuje posve realistički opis Mijatovog gladovanja i oskudice dok se, okupljanjem družine, ne stvore neophodni uslovi za regularno hajdučko četovanje: Od gladi je crnu zemlju jeo, U pesmama o hajducima veličina hajdučke čete (koja broji od tri do nekoliko stotina pripadnika), po pravilu je u funkciji naglašavanja kolektivnog duha hajdučkog pokreta. U četi se, pored harambaše, ističu još i kalauz i barjaktar. Kalauz je putovođa, vešt jezicima i planinskim prolazima. Barjaktar pak ima važnu ulogu prilikom okupljanja družine. On je taj koji bira društvo pod barjak[112]. Barjak je simbol koji se u četi morao paziti kao najveća svetinja[113]. Hajdučka družina je najčešće anonimna, a njena veličina izražena je stajaćim epskim brojevima (trideset). Nikada se ne nabrajaju svi članovi jedne družine, a ako se i daje epski katalog, imena su simbolična, povezana sa funkcijom koju njihovi nosioci unutar družine obavljaju. Mijat Tomić tako okuplja sledeće hajduke: Bojca Vuka, rođena nećaka, Hajdučka pesma nikada ne teži da ispripoveda celokupnu epsku biografiju hajduka. Ona zahvata period od odlaska u goru do izvršenja podviga[114]. Sižejno vreme počinje da teče hajdukovim odmetanjem. Epizode su sukcesivno poređane. Obično se pripoveda o jednom podvigu, ali nekada se obuhvata i duži period hajdukovog četovanja. U pesmama o uzrocima hajdukovog odmetanja daje se u retrospektivi i jedan vid predistorije kako bi se prikazao život koji prethodi njegovoj hajdučkoj biografiji. Dok je centralni segment epske biografije junaka “starijih vremena” usmeren na opevanje njihovih znamenitih podviga i glorifikovanje epskih i ljudskih vrlina, u pesmama o hajducima prisutna je jedna gorka realistična crta koja permanentno upućuje na tegobe i opasnosti odmetničkog života, na izvesnost stravičnih mučenja i neminovnost smrti koja hajduka, na kraju njegovog epskog i ljudskog veka, neizostavno čeka (Vuk, SNP III, br. 50). Pored uzvišenih podviga, hajduk je prisiljen da čini i raznovrsne ustupke, da beži i da se skriva kako bi preživeo. Otuda najbolji junak ne mora biti najhrabriji, i najbolji megdandžija. Najbolji junak, onaj koji je dostojan časti i odgovornosti da predvodi hajdučku družinu, jeste najiskusniji, najstariji hajduk, koji je najviše uspeo da “otme” od svoga strašnog odmetničkog veka. Hajdučka sreća postaje deviza kojom se imenuje junaštvo (Vuk, SNP III, br. 3, 42). Sloga i solidarnost u nevolji znače opstanak (Erlangenski rukopis, br. 119). Osveta postaje jedini način da se predupredi smrt (Pjevanija, br. 103)[115]. U skladu sa pomenutim premisama vrši se i karakterizacija junaka. Hajduk može biti samo onaj koji je "kadar stići i uteći/ i na strašnu mjestu postajati", koji se ne boji “nikoga do Boga” (Vuk, SNP III, br. 1). Iskušavanje hrabrosti u pesmama o hajducima i uskocima naturalistički se prikazuje motivom odranog ovna, što simbolizuje muke koje čekaju hajduke: Progovori Senjanin Tadija: “Vidite li, moja braćo draga, Epska aktivnost hajduka odvija se u okrilju hajdučke družine. Ukoliko se epski junak ističe, onda je to u okviru čete[116]. Gora, koja u pesmama „starijih vremena“ predstavlja htonsko mesto, mitopoetsko prostranstvo, sada se definiše kao realni topografski i istorijski prostor, utočište i zaštitnik hajduka[117]. Način borbe u usmenim hajdučkim pesmama odgovara istorijskim i arhivskim izvorima. U pitanju je četovanje iz busije, sa munjevitim gerilskim udarima i taktičkim uzmicanjima[118]. Po pravilu, hajduci u borbi koriste vatreno oružje. Motiv megdana je obično uklopljen u šire tematsko-motivske celine, kao što je slučaj u pesmi “Ženidba Grujice Novakovića” (Vuk, SNP III, br. 6), ali može postati i sižejna okosnica pesme. Takve su pesme “Bajo Pivljanin i beg Ljubović” (Vuk, SNP III, br. 70), “Ivo Senković i aga od Ribnika” (Vuk, SNP III, br. 56), “Janko od Kotara i Mujin Alil” (Vuk, SNP III, br. 20) i dr. U razvijenom prikazivanju megdana pevač se mora pridržavati “ustaljenih epskih okvira”[119]. O megdanu, kao junačkoj praksi u stalnom četovanju između hrišćanskih i turskih krajišnika u 16. i 17. veku, svedoče i pisani izvori[120]. Junaci na megdan izlaze najčešće u pratnji sekundanata (devera), koji vode računa o striktnom poštovanju utanačenih pravila. Lakomi na blago i junačko ruho, sekundanti ponekad bacaju obraz pod noge i svesno krše proceduru (Njegošević Mato). Nije redak slučaj da odmah nakon megdana nikne narodna pesma, osobito ako su protagonisti dvoboja znameniti junaci[121]. Hajdučka pesma, u dosluhu sa tradicijom, stvara svoju, relativno samostalnu stvarnost, svoj epski kolorit, svoje junake i sižejne modele. U južnoslovenskom arealu široko su rasprostranjene teme o deliji devojci, o nevernoj Grujovici, sinu koji odmenjuje ostarelog oca na megdanu, o lovu na Božić (promrzlim hajducima koji lože vatru u crkvi), nevernom pobratimu (kumu, jataku), izbavljanju junaka iz tamnice, hajdučkom megdanu. Junačka ženidba je jedna od najrasprostranjenijih tematskih celina u pesmama “srednjih vremena”. U pitanju je internacionalna tema, ali i odraz realija koje poprimaju aktivnu ulogu u oblikovanju hajdukove epske biografije[122]. Najpoznatiji tip ženidbe hajduka i uskoka je ženidba otmicom isprošene devojke iz neprijateljskog tabora. Postoji nekoliko vidova realizacije ovog sižejnog modela. Prvi mladoženja odlazi po devojku sam ili šalje zatočnika. Dolazi do sukoba između svatova i krvoprolića (Vuk, SNP III, br. 6, 24). Karakteristika ovog sižejnog modela jeste kompoziciona shema koja podrazumeva paralelizam kao osnovni poetički postupak. Predstavljaju se dve svatovske povorke. Obično se daje katalog svatova u pismima i u okupljanju. Sam sukob je regulisan doslednom simetrijom. Svaki učesnik svatovske povorke ima “svog” protivnika, analognog po funkciji u neprijateljskoj svadbi (kum udara na kuma, dever na devera itd). U zapletu radnje može se pojaviti i tipski lik nevernog devera, kuma ili pobratima (Vuk, SNP III, br. 81). Svojom višeepizodičnošću, kompozicionom dvoplanošću, zanimljivošću pripovedanja, živopisnim detaljima i senzualnim opisima junaka/devojke ove pesme se najviše približavaju modelu krajiške epike[123]. Osobito se detaljno i sa neprikrivenom senzualnošću opisuje lepota devojke koja izaziva ljubavnu žudnju. Imena devojaka su tipizovana, a događaj, pored ličnog podviga, otmicom devojke iz neprijateljskog tabora poprima obeležje i nacionalne heroike, te posredno označava i proslavljanje roda koji je u junaku oličen[124]. Finalni segment je tipizovan – posle niza iskušenja junak dovodi devojku kući (najčešće u Senj, ili Ravne Kotare), te je pokrsti i oženi se njome. Jedna od najlepših pesama iz ove grupe je pesma “Ženidba od Zadra Todora" (Vuk , SNP III, br. 24)[125]. Drugi tip ženidbe “srednjih vremena” jeste sižejni model u kome se junak nalazi u tamnici ili, prerušen, u službi turskog junaka čiju kćer/sestru hoće da otme. Osnovna funkcionalna karakteristika ovog tipa je dinamička karakterizacija devojke koja pruža junaku svu neophodnu pomoć što je motivisano njenom ljubavnom žudnjom izazvanom junakovom lepotom i herojskom slavom koja ga prati. U finalnom segmentu pojavljuju se motivi bekstva i savladavanja potere (Vuk, SNP III, br. 21, 22). Treći tip je otmica devojke, pri čemu obavezno dolazi do prerušavanja i podvale. U sklopu ovog obrasca najčešće se razvija sukob sa Turčinom čijim se imenom junak poslužio kako bi prevario devojku (Vuk, SNP III, br. 18, 26, 27). U nekim pesmama o ženidbama nevesta preuzima glavnu ulogu (Vuk, SNP III, br. 73). Ukoliko se u radnju uplete viša sila, neizostavno dobijamo baladičnu intonaciju, kao što je u pesmama o urokljivom nevestinom ili mladoženjinom rodu (Vuk, SNP III, br. 77, 78), a nije redak slučaj i da se, interferiranjem motiva, pesma približi lirskom obrascu (Vuk, SNP III, br. 22, 34). Jedna od najrasprostranjenijih tema u južnoslovenskom arealu je priča o grešnom hajduku[126]. U svom standardnom obliku ona ima tročlanu kompozicionu shemu: a) Junak leži bolestan devet godina; majka ga pita o uzrocima bolesti. b) Ispovest hajduka koji je počinio mnoge i teške grehe. v) Na kraju pesme obavezna je tipizovana majčina kletva. Ispovedni i retrospektivni karakter naracije, kao i sam izbor teme, naturalistički opis hajdukovih surovih zločina i kazne koja ga očekuje/ koju podnosi, sve su to žanrovske odlike folklorne balade (MH V, br. 148). Završni stihovi po pravilu sadrže formulativno uobličenu majčinu kletvu. Pesme o grešnom hajduku najčešće imaju ovakvu shemu:
Tema poznata pod nazivom “junakov zavet” ili “umirući junak oprašta se od družine” rasprostranjena je u folkloru svih naroda evropskog jugoistoka[127]. Upućivanje zagrobnih uputstava/amaneta sa one strane života ima bogatu tradiciju i u srpskoj i u hrvatskoj poeziji[128]. U pesmama o zavetima ranjenog junaka daje se statička slika hajduka koji je, suočen sa smrću, vremenski i prostorno izdvojen, izopšten iz uobičajenog epskog ambijenta. Hajduk se najčešće nalazi na vrhu planine, lišen svojih osnovnih epskih atributa, poništen kao junak (MH V, br. 136). Ispovest junaka oblikuje se u dijaloškoj formi, obraćanjem junaka sokolovima ili gavranovima sa poslednjim porukama, bez ostvarivanja povratne komunikacije. Elegičnost naracije, diskretnost hajdukovog opštenja sa glasnicima smrti/sa smrću samom, metaforičnost slike i dramatičnost poslednjeg zaveštanja, sve su to formalni elementi balade kao vrste, uključujući i karakterističnu kompozicionu shemu ispovedne monološke pesme. Pored epske biografije hajduka, u izvorima se može pratiti i “biografija” epske pesme, od najstarijih do najmlađih varijanata obrade jedne teme. Procesi epske idealizacije i deistorizacije događaja i ličnosti uočljivi su u obradama teme o udaru hajduka na svatove u dijahronijskoj perspektivi. U starijim zapisima daje se hroničarski prikaz opevanog događaja, hajduci bez predomišljanja udaraju na svatove, nema pokajanja, devojka i svi svatovi najčešće ginu (Erlangenski rukopis, br. 109, 180). U poznijim se pojavljuje tendencija za opravdavanjem hajdukovih postupaka, kao i za epskom idealizacijom junaka (“Rišnjanin hadžija i Limun trgovac”, Vuk, SNP III, br. 68; “Ženidba Pletikose Pavla”, Vuk, SNP III, br. 74; “Bajo Pivljanin”, Pjevanija, br. 144; “Svatovsko groblje na Koritima”, Hörmann, I, br. 6; “Bajo Pivljanin i Ale Novljanin”, Vuk, SNP VII, br. 47). Sličan proces se očituje u realizovanju sižejnog modela o nevernoj Grujovici[129], pri čemu su uočljivi funkcionalno emancipovanje Grujice Novakovića od hajdučke družine Starine Novaka i tendencija uključivanja u nove obrasce usmene poezije (Erlangenski rukopis, br. 117; Vuk, SNP III, br. 7; Vuk, SNP IIIr, br. 4, 5, 6). U pesmama o hajducima i uskocima, u zavisnosti od sižea, junaci se prilagođavaju starijim obrascima, ali se i sami obrasci, u okviru zakonitosti epskog pevanja, mogu preoblikovati u pravcu približavanja vremenu i sredini u kojoj se pesma peva. Poznat je sižejni model koji je nastao kontaminovanjem “dva stara epska motiva", “ispovesti (u prvom licu) o hrabrosti tri dobra junaka i priče o izbavljanju iz tamnice jednoga od njih”[130]. Ovaj model je prisutan već u izvrsnoj bugarštici “Popevka od Svilojevića” iz 17. veka, projektovan na tlocrtu istorijske sudbine Mihaila Svilojevića, u kontekstu njegove smrti u turskom zarobljeništvu. Kroz varijante na celom južnoslovenskom terenu[131] model se prenosi bez krupnijih izmena. U pesmi u kojoj glavni junak postaje Starina Novak (Erlangenski rukopis, br. 67), siže se modifikuje u skladu sa promenama nomenklature. Budući da se u glavnoj ulozi umesto junaka “starijih vremena” nalazi popularan hajduk, motiv o podvizima tri dobra junaka postaje disfunkcionalan. Ostaje samo maglovito sećanje na izvornu priču o tamnovanju junaka u Stambolu nakon izvršenog podviga. Drugi motiv, izbor smrti i oslobađanje iz tamnice podvigom/čudom, ostaje, ali se prilagođava tradiciji o Novakovoj družini. Proučavanjem starijih i novijih izvora i njihovim sučeljavanjem može se povući niz paralela koje ukazuju na zajedničko poreklo motiva, ali i na mesto i ulogu pevača u oblikovanju usmene pesme. Mogu se uporediti i zbirke. “Stariji sloj pesama o uskocima”[132] u Erlangenskom rukopisu, u odnosu na Vukovu zbirku, odlikuje se poroznijom granicom između elemenata hajdučije i hajduštva, događaji su mnogo bliži istorijskoj stvarnosti i realnom životu. Odnos unutar hajdučke družine prikazan je bez ulepšavanja i epske idealizacije. Široko su razvijeni motivi deobe družine, sukoba oko plena, motivi izdajstava i mešovitih hajdučkih četa, primeri saradnje hrišćanskih sa muslimanskim junacima. Epska idealizacija u pesmama Vukove zbirke i primarni antiturski karakter delovanja hajduka i uskoka odgovaraju vremenu u kome su pesme dobile završnu redakciju i kada su zabeležene, vremenu Prvog srpskog ustanka, sveopšte duhovne mobilizacije i nacionalnog pregnuća. HronotopProstor i vreme su svojevrsne “koordinantne ose epskog sveta”, tesno povezane sa sižejnom osnovicom konkretne pesme. Osa vremena se formira na tlu biografije glavnog junaka – “ona se zasniva na sadašnjosti – perspektiva budućnosti izostaje". Kategorija prošlosti se očituje u retrospektivi. Neprijatelj, po pravilu, nema ni prošlost ni budućnost – on je statičan i nepokretan u vremenu[133]. Vreme trajanja radnje hajdučke pesme zatvoreno je. „Nema vremena van događaja", kao što nema ni prostora van junaka. Vreme prati junakove podvige samo u jednom smeru[134]. U hajdučkim pesmama vrši se oštra polarizacija vremena u skladu sa cikličnim smenjivanjem perioda hajdukove epske aktivnosti i njegovog mirovanja kod jataka. Istorijsko vreme hajdučke epske pesme zatvoreno je i spolja i iznutra. U najopštijem smislu ono počiva na statičkom vremenu epohe[135], ali se realizuje kao konkretno sižejno vreme koje predstavlja jedan segment hajdukovog biografskog vremena, zasnovan na dinamici konkretnih uzročno-posledičnih odnosa u određenoj vremenskoj sekvenci[136]. Vreme u hajdučkim pesmama teče u etapama, što je uslovljeno istorijskom činjenicom da je život hajduka bio uključen u ciklično smenjivanje godišnjih doba. Đurđevdan i Mitrovdan su stožerne tačke koje markiraju ciklus unutar kojega se odvija epska aktivnost hajduka. Dok je glavni junak odsutan, ranjen ili bolestan, vreme je zaustavljeno, nikakvo kretanje ne postoji. Tek povratak junaka na scenu pokreće mehanizam epskog vremena. Opštekosmogonijski model, sazdan na opoziciji svoje:tuđe prostranstvo, koji se na nivou arhaičnog mišljenja i starih predstava o svetu shvata kao mitska opozicija, u hajdučkim pesmama postaje istorijska kategorija koja predstavlja izraz duboke nacionalne, verske i ljudske polarizacije[137]. Kada je reč o prostornom situiranju junaka, u ekspoziciji pesme karakteristično je statičko smeštanje junaka koji su okupljeni na rodnom tlu uoči izvršenja podviga. U pesmama o uskocima ekspozicija je najčešće kinetička – već u uvodnoj formuli iskazuje se pokret i dinamičko premeštanje junaka, najčešće u okviru čete (“mala se je četa podignula”), iz jednog mesta u drugo (“epski putopis”). Susret sa neprijateljem odvija se najčešće na tuđoj/nekada svojoj teritoriji, a pobeda i povratak u rodno prostranstvo predstavljaju izraz nacionalnog podviga. Hajdučka pesma se nalazi u raskoraku između realnog istorijskog (inicijalna pozicija) i željenog etnokulturnog prostora (finalna pozicija). Otmica devojke iz neprijateljske sredine, ili povratak sa plenom i robljem, predstavljaju simbolično pomirenje ove dve pozicije, izraz superiornog ovladavanja neprijateljskim etnokulturnim prostorom. Prostor u epici postaje živ, sižejno aktivan onoga trenutka kada junak kroči na scenu[138]. A glavna scena hajdukove ljudske i istorijske drame, poprište njegovog epskog života je gora. Gora, kao rodno mesto hajduka, postaje veoma značajna tema hajdučkih pesama[139]. Tako u hajdučkim pesmama srećemo motiv hajdukovog proklinjanja planine (Vuk, SNP III, br. 73), motiv gore koja proklinje hajduka (Erlangenski rukopis, br. 96), motiv hajdukove zahvalnosti gori (Erlangenski rukopis, br. 180), ili oproštaja sa gorom, koji simbolično označava i oproštaj sa (epskim) životom. Hajdučke pesme situiraju hajduke i uskoke u relativno stabilan topografski prostor, markiran šumama, naseljenim mestima, rekama i planinama. Hajdučka družina Starine Novaka tako četuje oko gore Romanije, Kostreš-harambašu zatičemo na Tijani planini, uskoci su aktivni od Senja ili Kotara do Udbine i Novog, a najviše oko Kunare i Papuče planine, stari Vujadin i njegova dva sina nalaze se u predelu oko Livna, hercegovačka i crnogorska brda utočište su družinama Baja Pivljanina, Limuna harambaše, Stanka Sočivice i drugih hajduka[140]. Zbirom ovih mikrotoponima dobijamo imaginarnu mapu hajdučkog pokreta na Balkanu, sa lokalitetima koji se baziraju prevashodno na istorijskom hronotopu. Ukoliko i dolazi do razmeštanja hajduka, u pitanju je “unutarlokalna” dislokacija, koja se odvija unutar istorijski određene i tradicijom utvrđene zone epskog prostranstva. “Vanlokalne” dislokacije junaka kao visokokvalitetna sižejnotvorna pomeranja u prostoru srećemo u internacionalnim sižejnim modelima. Tom prilikom hajduci gube istorijsku dimenziju junaka “srednjih vremena” i bivaju svedeni na ime, dovoljno slavno da se, postupkom anahronizama, spoji sa drugim najpopularnijim junacima jedne nacionalne zajednice u dijahronijskoj perspektivi, najčešće u epskim katalozima svatova ili podvižnika u bojevima. U hajdučkim pesmama kretanje se odvija po horizontalnoj osi. Nema kretanja po vertikali. I retka natprirodna bića (vila, Arapin) kreću se linearno u prostoru. Trihotomna struktura sveta koja se u bajkama i epskim pesmama “starijih vremena” prostire na osi božanski – demonski – ljudski svet[141], u hajdučkim pesmama razlaže se na horizontalni epski prostor u kome čak ni gora ne poseduje materijalne kvalitete visine i neprobojnosti. Formule i kompozicioni modeliKompozicija hajdučke pesme nastaje linearnim nizanjem događaja, motiva i epizoda. U ekspoziciji i finalnoj poziciji pesme smeštene su odgovarajuće spoljašnje opšte ili posebne formule, dok se unutar samog modela, na jakim mestima u “tekstu”, koriste unutrašnje (spojne) formule, koje povezuju segmente u celinu. Nadovezivanjem i ulančavanjam narativnih sekvenci dobija se stepenasta ili lančana kompozicija. Hajdučke pesme mogu biti zasnovane i na paralelizmu delova (krajiška epika). Pevač nastupa kao sveznajući narator koji ne učestvuje u samoj radnji, ali povremeno izlazi na scenu i komentariše postupke svojih junaka. Na linijama preokreta radnje koriste se “prebacivači” u vidu formula ili autorskih komentara. Izvođač u najopštijem smislu preklapa svoju početnu autorsku poziciju sa tačkom gledišta kolektiva koja se u svesti učesnika u usmenoj komunikaciji oblikuje kao “preventivna cenzura sredine” i povratno se učitava u “tekst”. Komentar naratora u hajdučkoj poeziji više je vezan za kontekst izvođenja nego za predmet pesme[142]. Naracija je data u trećem licu, epizode su pravolinijski poređane i predstavljene u uzročno-posledičnom sledu. Kompozicioni model hajdučke pesme odlikuje se strogim oblikovnim principima, izgrađenim sistemom epskih formula i efikasnim epskim podtekstom[143]. Njegove osnovne karakteristike su zaokruženost i celovitost radnje, izbegavanje promene scene, pravolinijski hod naracije. U hajdučkim pesmama precizno su definisane inicijalne, unutrašnje i finalne formule, kao izraz težnje za što većom koncentracijom radnje. S druge strane imamo razvijenu tehniku epskog ponavljanja koja usporava epsku radnju, ali joj daje i karakter neophodne čvrstine i geometrijske kompozicione strogosti[144]. U odnosu na junačke pesme najstarijih vremena u kojima se mogu naći mitološko-fantastične predstave, u hajdučkim pesmama dolazi do redukovanja elemenata fantastike u prilog razvijanju psihološke i etičke motivacije junakovih postupaka. Hajdučke pesme dosledno prikazuju i postupke koji su neprihvatljivi sa etičkog stanovišta kolektiva, poput kolaboracije sa neprijateljem, izdajstva i kukavičluka, što je izraz jednog realističkog prosedea, ali ih po pravilu i osuđuju. Težnja za redukovanjem naracije u hajdučkoj poeziji ispoljava se preko dva karakteristična kompoziciona modela. Prvi je model dijaloške pesme, koji se sastoji iz kratke ekspozicije i dijaloški oblikovane radnje (tehnika pitanja i odgovora)[145]. On je široko zastupljen u makedonskoj i bugarskoj hajdučkoj poeziji. Dijaloške pesme su, najčešće, lirske minijature, poetske introspekcije kojima se zadire u hajdukovu intimu. Rasklapa se iznutra hajdukov svet, problematizuju porodični odnosi, naglašava se njegova emocionalna vezanost za goru. Stvarni predmet epske poezije – hajdukova epska biografija, njegovi podvizi i, uopšte uzev, javna delatnost, ostaju po strani (Karavelov, br. 10). Drugi je model ispovedne pesme[146] u kom se, naracijom u prvom licu, daje retrospektivna ispovest glavnog junaka. Ovakvu kompozicionu shemu najčešće razvijaju pesme u kojima junaci objašnjavaju razloge svoga odmetanja u hajduke (Vuk, SNP III, br. 1). Motiv u epskoj poeziji ima modelirajuće kvalitete – pojava određenog motiva uslovljava, ili bar delimično utiče na siže. U tom smislu veoma je važan uvodni motiv. On ne samo da uvodi, već i markira junaka, čak ako ga i ne imenuje – u pitanju je epski junak, “i to junak određenog tipa"[147]. Kada je reč o ekspoziciji pesme, hajdučke pesme karakteriše izrazito prisustvo posebnih inicijalnih formula (M. Detelić), od kojih su najčešće: “knjigu piše” (Erlangenski rukopis, br. 17, 136; Vuk, SNP III, br. 20, 28, 29, 30, 34, 41, 42, 46, 55, 56, 66, 67, 69, 70); “vino pije” (Bogišić, br. 105, 106, 108, 111; Erlangenski rukopis, br. 63, 72, 76, 100, 106, 135; Vuk, SNP III, br. 18, 24, 26, 35, 36, 37, 43, 52, 53, 54, 58, 60, 61, 65, 77); “boga moli” (Vuk, SNP III, br. 44). Tu su i inicijalne formule za vreme, tipa: “Još od zore nema ni pomena” (Vuk, SNP III, br. 21); “Mili bože, čuda velikoga/ Kad se d’jeli sreća od nesreće” (Vuk, SNP III, br. 38, 78); “Još zorica ne zabijeljela/ Ni Danica lice pomolila” (Vuk, SNP III, br. 39, 47); “Ni zorice ni bijela danka” (Erlangenski rukopis, br. 81, 88, 89, 90), formule slovenske antiteze (Erlangenski rukopis, br. 80, 123, 163, 172; Vuk, SNP III, br. 32, 51, 74, 76), proročkog sna (Vuk, SNP III, br. 31), ženidbene uvodne formule (Vuk, SNP III, br. 73, 81, 82), ili formule tuženja junaka u tamnici (Erlangenski rukopis, br. 79, 82; Vuk, SNP III, br. 57, 64). Samo u pesmama “srednjih vremena” pojavljuje se inicijalna formula tipa "podigla se jedna četa mala". Ova semantički napregnuta formula predstavlja poetički signal kojim se markira žanr. Kada se u ekspoziciji pesme pojavi stih o podizanju čete, znamo da se radi o hajdučko-uskočkom načinu četovanja[148]. Finalne formule hajdučke poezije značajne su iz aspekta modelativne uloge koju ima početak i kraj umetničkog dela. Ovim formulama ostvaruje se kontekstualna veza etnokulturnog sveta epske pesme sa najopštijim kulturnim modelima zajednice[149]. Finalne formule nose oznaku o žanru, o celovitosti priče, o tipu sižea. One mogu imati i motivacionu funkciju: Vita jelo, istina je ovo. (Erlangenski rukopis, br. 17) Vita jelo, uzaman zelena, (Vuk, SNP III, br. 26) Komentari su najčešći u finalnoj poziciji, čime se zaokružuje poetski mikrokosmos i sugerišu elementi uređenosti epskog sveta koji pevač stvara. Dobi blaga, vesela mu majka, (Bogišić, br. 110) To govori, a s dušom se bori, (Vuk, SNP III, br. 31) U autorskim komentarima u finalnoj poziciji pevač se može distancirati od događaja opevanih u pesmi, najčešće isticanjem razlike između izvođačkog vremena i vremena radnje:
Davno bilo, sad se spominjalo, (Vuk, SNP III, br. 24.) U funkciji privlačenja pažnje komentari se mogu javiti i u inicijalnoj poziciji, u vidu direktnog obraćanja pevača publici:Stan’te malo da se poslušamo, (Vuk, SNP VII, br. 34) “Smrt Senjanina Iva” predstavlja jedan od najboljih primera funkcionalne upotrebe formula u njihovom uzastopnom sledu, čime se sugeriše skladna kompozicija i kanališe dramski naboj radnje. Formula sna proširuje se na celokupni siže i upozorava „na shemu kompozicione podele"[150]. Hajduci-guslariPoetsko obrazovanje u narodnoj književnosti pretpostavlja jedan dug i sveobuhvatan proces učenja i ovladavanja osnovnim poetičkim principima usmenog pesništva. Talentovanost pevača i kazivača očituje se u kreativnoj sposobnosti improvizacije tokom izvođenja određenog "teksta". I kada improvizuje, stvaralac-izvođač (“tvorec-ispolnitel'”) je sputan uzusima koje mu nameće tradicija[151]. Svojim “računom od pjesama” Vuk je na najbolji način ukazao na kreativno prožimanje individualnih poetika, utemeljenih na dugotrajnom usmenom pesničkom obrazovanju, i tradicije, ovaploćene u zbiru načela koji obično zovemo estetikom istovetnosti. “Koji čovek zna pedeset različni pjesama (ako je za taj posao), njemu je lasno novu pjesmu spjevati”, pisao je Vuk. Čak i u kratkim lirskim tekstovima „mogu se sagledati pesničke individualnosti"[152]. Udeo pevača u završnoj obradi jedne teme „od velike je, čak presudne važnosti"[153]. To nam najbolje pokazuje Tešanova redakcija lika Marka Kraljevića u pesmama iz Vukove zbirke u poređenju sa epskom biografijom Marka Kraljevića u starijim zapisima. Ustanička epika Filipa Višnjića promoviše niz formalnih rešenja koja ukazuju na individualni princip, u skladu sa ideološkom koncepcijom Ustanka kao jednog od najvažnijih povesnih događaja čiji je nosilac srpski narod[154]. Hajduci predstavljaju važnu kariku u procesu spevavanja i prenošenja usmenog epskog nasleđa. “Pjesme junačke po narodu najviše raznose slijepci i putnici i hajduci", ističe Vuk[155]. Stvaraoci hajdučke epike su najčešće sami hajduci, a zatim profesionalni pevači. U procesu spevavanja i prenošenja pesama uskoci i hajduci su važni koliko i slepi guslari[156]. Opisujući događaje u kojima su neposredno učestvovali, ili su samo čuli za njih, hajduci vrše prvu redakciju pesme koja se zatim, ukoliko je tema od značaja, a pevač od vrednosti, emancipuje od izvornika i počinje vlastiti, samostalan život. Pevanje pesama na odmorištima i kod jataka, “radi svoga razgovora”, ali i kao specifično “sredstvo za propagandu”[157], snažno doprinosi potenciranju istorijske dimenzije hajdučkog pokreta. Pesme se prenose i oblikuju po uzoru na stariju epsku tradiciju. Pevači uvek iznova vrše redakciju postojeće teme na osnovu kriterijuma vlastitog umeća, poetskog obrazovanja i talenta, ali i potreba vremena i uticaja sredine u kojoj žive i stvaraju[158]. Ne treba smetnuti sa uma da je većina pevača Vukovog doba posedovala hajdučko iskustvo u dovoljnoj meri da bi ga na tlu epske tradicije mogla uobličiti u snažan i autentičan pesnički iskaz[159]. Dovoljno je setiti se Tešana Podrugovića, hajduka Stojana Lomovića, starca Milije Kolašinca, Sava Matova Martinovića i dr[160]. Komparativna perspektivaIako epska poezija izrasta na nacionalnom tlu, proučavanje uporednih pojava u njihovoj dinamici i istorijskom kretanju, ako se ne svodi na puko iznalaženje motivskih analogija i paralela, višestruko je koristan posao[161]. Među komparativnim istraživanjima srpskih narodnih pesama o hajducima u balkanskom kontekstu izdvaja se studija Miodraga Stojanovića Hajduci i klefti u narodnom pesništvu (Beograd 1984). Komparativnim istraživanjima srpske i bugarske hajdučke poezije u bugarskoj folkloristici najveći doprinos dale su Cvetana Romanska[162] i Stefana Stojkova[163]. Komparativna perspektiva prilikom proučavanja jednog do te mere složenog društvenoistorijskog, sociološkog i kulturnog fenomena na Balkanu kao što je hajdučki pokret, jedina može da nam pruži sveobuhvatnu sliku i da valjane odgovore na pitanja o tematsko-motivskoj osnovi, poetičkim rešenjima, formulama i formulativnosti, varijantnosti, ideološkoj pozadini i antiturskom karakteru pesama o hajducima. Najdragocenijim će se ovaj postupak pokazati u ravni poetike žanrova usmene književnosti. Kada se za junake pesama o hajducima i uskocima vežu poznati internacionalni motivi, i oni se vezuju za nove prostore, izmeštaju se iz rodnog tla i vremena, uklapaju u već formirane sižejne modele i kompozicione obrasce. Granice ovog procesa su Balkan. A Balkan, bar kada je o usmenoj poeziji reč, nije granica. Balkan je most[164]. Trošan most, doduše, kao i sve što je sazdano od materije čovekove reči i sećanja, luk koji se stalno obnavlja u naporima da vekovno tragično istorijsko iskustvo naroda na ovim prostorima prevede na drugu stranu obale, u poeziju. Napomene
// Projekat Rastko /
Književnost /
Usmena književnost // |